Όσα δε λέγονται

Η παιδική ηλικία ενός κοριτσιού σημαδεύεται από την πιο σκληρή απώλεια αυτής της ηλικίας, την απώλεια των γονιών. Ο απότομος χαμός του πατέρα από την επάρατη νόσο και η αργή συντριβή της μητρικής φιγούρας στις μυλόπετρες της κατάθλιψης σημαδεύουν την παιδική ψυχή με τρόπο επώδυνο και ασύμμετρο. Η πιο ανέμελη περίοδος της ζωής μετατρέπεται σε έναν στίβο αντιμετώπισης της απώλειας και διαχείρισης του πόνου. Η ενηλικίωσή της θα γίνει μια απεγνωσμένη προσπάθεια διατήρησης της φευγαλέας ανάμνησης ευτυχισμένων στιγμών σε έναν κόσμο που...

"Τα πάντα αλλάζουν. Όλοι, όλα αλλάζουν κι εγώ αλλάζω σε κάθε δευτερόλεπτο που περνά κι ας μένω σταθερή, εδώ, ακούνητη στη θέση μου. Δε γίνεται, είναι αναπόφευκτο".

Μια οξυδερκής εξιστόρηση της υπαρξιακής καταβύθισης μιας νεαρής γυναίκας στο άδυτο της αναζήτησης του εαυτού και της ταυτότητας. Μια κλειστοφοβική κατάδυση στη θάλασσα των ερωτημάτων που δεν φαίνεται να έχουν απάντηση: Η ταυτότητα γεννιέται; Ή διαμορφώνεται; Είσαι δέσμιος του παρελθόντος ή ελεύθερος να χαράξεις το μέλλον σου; Πότε και πώς ορίζεσαι; Είσαι ο εαυτός σου ή η αλληλεπίδραση με τους ανθρώπους γύρω σου;