Η απέναντι μοναξιά

Σ' έναν απέραντο αγρό στέκουν ολομόναχα το σκιάχτρο και το σπίτι. Όμως η απέναντι μοναξιά δεν είναι τόσο θλιβερή, αφού γεννάει ιστορίες, εικόνες και τραγούδια.





Στην ερημιά του εξοχικού τοπίου στέκονται αντικριστά ένα σκιάχτρο κι ένα σπίτι. Κοιτάζονται, κοιτάζονται πρωί-βράδυ, περνούν τα καλοκαίρια, διαβαίνουν οι χειμώνες κι όλο κοιτάζονται. Δεν πλησιάζονται ποτέ. Κι ας το λαχταρούν τόσο. Γύρω τους, πλάι τους, παίζουν παιδιά, πετούν πουλιά και σύννεφα χρωματιστά βάφουν τον ουρανό κάνοντας τις καρδιές του σκιάχτρου και του σπιτιού να γεμίζουν ταξίδια και παραμύθια. Και απερίγραπτη μοναξιά. Αχ, και να ζύγωνε το ένα τ' άλλο!

Γι' αυτό και όταν το μικρούτσικο περαστικό ξωτικό τους υποσχέθηκε ότι θα τα βοηθήσει, το πίστεψαν. Και στέκονταν όλο αναμονή. Το σκιάχτρο μ' ένα ξένο, εντελώς ακατάλληλο ποδάρι και το σπίτι με μια ρόδα αταίριαστη, δώρα του ξωτικού που φορούσε ένα καπέλο τόσο μακρύ ώστε μπερδευόταν στα πόδια του. Περίμεναν, περίμεναν, το σκιάχτρο να βαδίσει με το ξένο πόδι, το σπίτι να τσουλίσει με τη δανεική ρόδα, βήμα δεν κατάφεραν να κάνουν. Και, α, είπε το ξωτικό που κάποτε ξαναπέρασε, «τα πράγματα είναι φτιαγμένα με το δικό τους τρόπο». Και τους εξήγησε. Από τότε έμαθαν, σκιάχτρο και σπιτάκι, να επικοινωνούν στέλνοντας το ένα στ' άλλο πότε με τον άνεμο και πότε με τα σύννεφα όμορφες μουσικές, ιστορίες του κόσμου, ζωγραφιές εξαίσιες μαζί με τη θέρμη της ύπαρξής τους.

Πολύ χαριτωμένη, λεπταίσθητη ιστορία πραγματεύεται με συστολή, ευγένεια και ποιητικότητα την αιώνια πληγή της μοναξιάς και την παντοτινή ελπίδα της συντροφικότητας. Οχι, όχι με θλίψη παρά με χαρά και χάρη, ενίοτε και με χιούμορ.

Ωραία, «ομιλητικά» τα χρώματα της Εφης Λαδά.



ΕΛΕΝΗ ΣΑΡΑΝΤΙΤΗ

ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ - 20/12/2002