Τρούφα

– Η δημοκρατία σου έφτασε τα όριά της και τα όριά της ήταν τα όρια του πλούτου της.
– Καλά, έχει τόση αξία ο άνθρωπος;
– Μετά το Ολοκαύτωμα γίναμε όλοι αθώοι.
Σ’ αυτόν τον κεντρικό άξονα ξετυλίγεται ένα γαϊτανάκι. Ο άνθρωπος-καθρέφτης, ο άνθρωπος-προϊστάμενος, ο άνθρωπος-παπαγάλος και άλλοι καρναβαλιστές, ένα συλλογικό και ακαθόριστο «εμείς», προσπαθούν να κατανοήσουν, να προστατευθούν, να αυτοκαθορισθούν. Άνθρωποι καθημερινοί, περισσευούμενοι, αναζητούν, ακίνητοι, μέσα από το «καρναβαλικό γέλιο» και τις έννοιες της νομικής επιστήμης και της πολιτικής φιλοσοφίας, ένα αποκούμπι, μια διέξοδο. Λίγο πιο μακριά, ένας Λουδοβίκος προσπαθεί ν’ αρωματίσει τον χώρο του, ενώ οι μετανάστες βηματίζουν αενάως σ’ έναν τόπο προσωρινό, που δεν αποτυπώνεται στον χάρτη.
Νερό, αποκαΐδια, μία σκάλα, ένας λόφος από κούκλες και κάποιες κουβέρτες δίνουν μορφή σ’ αυτήν τη ρευστότητα, το μη οριστικό, το μισοκατεστραμμένο, που επιμένει όμως, μάλλον, κάπως να λειτουργεί, ενώ συγχρόνως στοιχειώνεται από μια εξίσου θολή εξέλιξη, στην οποία αυτό το ίδιο δεν μετέχει. Ένα σταυροδρόμι. Μια μεταβατική εποχή. Ακινησία και κίνηση, «καρναβαλικό γέλιο» και πηγαίο γέλιο θα ταυτισθούν για μια φευγαλέα στιγμή σ’ ένα όνομα: Ανθή/Φουλ.
Είμαστε ακόμη στην αρχή.
Σε μια αρχή, που θα αποκτήσει κ ά π ο τ ε ένα όνομα.