Αλαργινά θροΐσματα

Όπως η φύση αναπαράγεται για τη διατήρησή της, έτσι κάθε τόπος σε κάθε εποχή, γεννάει τους πραγματικούς δημιουργούς του, εργάτες της τέχνης του λόγου, με αίσθημα, φαντασία και αποστολή να καταγγείλουν τα κακώς κείμενα της εποχής τους με την γραφίδα τους.

Ο Λεωνίδας Γιανναράκος, ποιητής καινών δαιμονίων, βαθύγνωμος, παρατηρητικός στο έπακρον, σεμνός, συναισθηματικός αλλά και επαναστάτης, είναι γνήσιος εκπρόσωπος της αξίας και της αισθητικής του έντεχνου λόγου. Είναι ποιητής, με τα κυρίαρχα στοιχεία του ποιητή, τον λόγο, που αποτελεί το μέτρο της πνευματικότητας ενός λαού, και τον μύθο με τις κοινωνικές και ηθικές του προεκτάσεις. Φαίνεται καθαρά στην ποίησή του η χαρισματική του προσωπικότητα και το τι προσφέρει στον πολιτισμό για την διατήρηση της κοινωνικής μας ταυτότητας. Με τόν λόγο του ο ποιητής Γιανναράκος επιδιώκει την ανύψωση του ηθικού των ανθρώπων, την ταξινόμηση ρομαντικών και δραματικών ιδιοτήτων και δρωμένων, έχοντας πάντα στόχο την εκπαίδευση, την εξιδανίκευση, ακόμη και την κάθαρση.

Σε κάθε του βιβλίο, ο αναγνώστης αισθάνεται πως η ποίηση διάλεξε τον Λεωνίδα Γιανναράκο. Και όχι εκείνος την ποίηση.

Τα «Αλαργινά Θροΐσματα» είναι η πρόσφατη πνευματική του εργασία και από τους πρώτους κι όλας στίχους νοιώθει ο αναγνώστης την ποιητική δεινότητα και την ευαισθησία για τον άνθρωπο και την φύση. Ο λόγος ποιοτικός. Με έμπνευση. Με φυσικό χάρισμα το ταλέντο. Ύφος απλό. Και συνέπεια. Περιγράφει ζωηρά την τραγικότητα του ανθρώπου, τα πάθη, τα ελαττώματά του, αλλά και το μεγαλείο του. Οι στίχοι αξιοποιούνται και αποκτούν ουσία από την φραστική δύναμη του δημιουργού Λεωνίδα Γιανναράκου, από τον δημοκρατικό του λόγο, τον μόνο που δίνει νόημα στο πέρασμα του ανθρώπου από την γη.

Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Από το εξώφυλλο αυτής της ποιητικής συλλογής, που είναι συναρπαστικό. Δείχνει αυτά που ζουν δισεκατομμύρια χρόνια πάνω στον πλανήτη μας, και θα ζουν άλλο τόσο, όσο θα υπάρχει το ηλιακό μας σύστημα: Ουρανός, θάλασσα, κύματα και βράχοι. Αρχίζει σαν το ήρεμο ρυάκι, που κυλά τα γρήγορα καθαρά νερά του, δροσερά και ηδονικά, στο πράσινο και λουλουδιασμένο ελληνικό τοπίο. Αλλά, ξαφνικά, το ήρεμο ρυάκι γίνεται ποιητικός χείμαρρος. Τις γαλήνιες θάλασσες, τ’ ανθισμένα δέντρα, την παραδεισένια φύση, έρχεται να ταράξει ο ανθρώπινος ορυμαγδός. Η αρμονία χάνεται, η ειρήνη κρύβεται στα κατάβαθα του κόσμου των εξουσιαστών. Η καλοσύνη ποδοπατείται, η αβεβαιότητα βασιλεύει, οι αξίες καταχωνιάζονται.

Δυσδιάκριτος ακόμη και ο αγνός έρωτας. Και ο ποιητής που αγωνιά για τον άνθρωπο και την φύση, με την δύναμη της γραφίδας του αισθάνεται την ανάγκη να καταγγείλει κακώς κείμενα, να αφυπνίσει συνειδήσεις. Κι αυτό κάνει με μαστοριά, όπως στους «Δρόμους της ειρήνης» και θαυμάζει τον γήινο παράδεισο στο «Έχει ο Θεός», που οι άνθρωποι δεν τον εκτιμούν. Τον θεωρούν αυτονόητο. Όπως την αναπνοή. Αν έλλειπε όμως, ξαφνικά, ο αέρας;

Οι στίχοι του πολυδουλεμένοι στο μυαλό και στην ψυχή, απαύγασμα σοφίας και συναισθηματισμού, γειτονεύουν στενά σε αξιοσύνη –όπως πολλές φορές διαπίστωσα– με τους βάρδους της νεοελληνικής ποίησης, και ιδιαίτερα με τον Ζαχαρία Παπαντωνίου.

Τα μηνύματά του δυνατά, όπως στο «Σκεπτικό παιδί». Γενικά ο ποιητής Γιανναράκος, μας δίνει με λυρικό ή και άλλοτε δωρικό τρόπο, να αναλογισθούμε την πραγματικότητα πριν την τραγωδία, να υπερασπισθούμε την ελευθερία του ατόμου, να σεβασθούμε την φύση, καθώς και την αξία αγνών αισθημάτων στην γκρίζα εποχή μας.

Μεταχειρίζεται την πένα του απλά με καθαρό ύφος και χρώμα. Γίνεται ερωτικός με όχημα τις αναμνήσεις της νεότητάς του, πάνω σε δεμένες βάρκες. Σε θάλασσες γαλήνιες και σε φεγγαροφώτιστες νυχτιές.

Μεταβάλλεται σε λατρευτικό αναπολητή του αρχαίου κάλλους, αλλά και της Πλακιώτικης Ωδής.

Στα «Αλαργινά θροΐσματα» ο Λεωνίδας Γιανναράκος μας έδωσε έργο με πανανθρώπινη αξία. Πολέμιος της αδικίας, παρακινεί τους νέους να καταλάβουν το αληθινό νόημα της ζωής, να διώξουν τις ψευδαισθήσεις, να απολακτίσουν την εικονική πραγματικότητα. Συντηρεί το ενδιαφέρον μας ως την τελευταία σελίδα του βιβλίου του, ως την τελευταία λέξη. Μας περνάει από λιακάδες και σκοτεινιές, από στενούς δρόμους, αλλά και λεωφόρους της ζωής. Μας ταξιδεύει, όπως κι εκείνος κάποτε, μας προβληματίζει, μας τέρπει, μας αφαιρεί τις όποιες ψευδαισθήσεις. Έχει προορισμό και ευθύνη σαν γνήσιος δημιουργός. Τα σονέτα του θα μπορούσαν άνετα να μελοποιηθούν.

Ο Λεωνίδας Γιανναράκος είναι προσωπικότητα στον πνευματικό χώρο και διακεκριμένο μέλος της Ε.Ε.Λ.

Πάντα θα ενδιαφέρεται για τον άνθρωπο, την δημοκρατία, την δικαιοσύνη, την αγάπη, την αξιοπρέπεια, και θα μας δίνει με το έργο του, όπως τώρα, σελίδες υψηλής λογοτεχνικής αξίας.

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΑ ΔΟΥΚΑ

Συγγραφέας

Μέλος της Ε.Ε.Λ.