Αντιπαλεύοντας το πολιτικό τίποτα

Σχεδόν συνωμοτική πια η εκφραστική που ψάχνει «νόημα» της ελληνικής παρουσίας στο σήμερα. Δεν υπάρχει ενθαρρυντικό σημάδι, μοιάζει, τόσες δεκαετίες τώρα, σαν να μην έχει υπάρξει η επιφυλλιδογραφική, τακτή (και πεισματική), κυριακάτικη παρέμβαση στα κοινά.

Επιβιώνουν «λάθρα» οι επιφυλλίδες μου, κι αυτό μάλλον βεβαιώνει ότι κάποτε οπωσδήποτε θα διαβαστούν.

Μοιάζουν σιωπηρά καταδικασμένες σε συμφωνημένη αποσιώπηση: Οι «αριστεροί» τις αντιπαρέρχονται υπεροπτικά σαν «δεξιές», οι «δεξιοί» τις απεχθάνονται σαν ανυπόφορα «αριστερές», οι «κεντρώοι» απλώς δεν τις καταλαβαίνουν, δεν έχουν τις «προσλαμβάνουσες». Γενικευμένη και αυτονόητη ? αγνόηση-παραθεώρησή τους βεβαιώνει ότι αυτές οι επιφυλλίδες οπωσδήποτε κάποτε θα διαβαστούν.

Οι συγκαιρινοί αναπόφευκτα σκοντάφτουν στις ανεπάρκειες και αδυναμίες του επιφυλλιδογράφου: Η οδύνη του δεν είναι καθαρμένη από επιθετικότητα, ? πόνος του συχνά διαπλέκεται με την οργή. Κυρίως, αποδείχνεται ευκολόπιστος: όλους, όταν ξεκινάνε, τους παρουσιάζει ευέλπιδες, προβάλλει τα θετικά τους στοιχεία, ποντάρει στις αγαθές τους φιλοδοξίες, στη δημιουργική τους φιλοτιμία. Και τον διαψεύδουν μετά, όλοι.

Λοιπόν, οι επιφυλλίδες αυτές κάποτε θα διαβαστούν.