Το ρητό και το άρρητο

Θέμα του βιβλίου είναι η γλώσσα της μεταφυσικής. Λέξεις όπως Θεός, ψυχή, αθανασία, μοιάζουν μάλλον κοινά κατανοητές.
Αλλά τι μπορεί να σημαίνει «κατανόηση» στην περίπτωση λέξεων που παραπέμπουν σε μη αισθητά σημαινόμενα;
Ο κένταυρος, η γοργόνα, η σφίγγα, ο τραγέλαφος μπορούν επίσης να κατανοούνται σωστά στη σημασία τους (καταλαβαίνουμε όλοι τι σημαίνουν), αλλά τα σημαινόμενα στα οποία παραπέμπουν είναι ανύπαρκτα και φαντασιώδη.
Ποιά οδός ή μέθοδος γνώσης μπορεί να μας εξασφαλίσει τον έλεγχο του πραγματικού ή φαντασιώδους στην περίπτωση της γλώσσας που χρησιμοποιεί η μεταφυσική;
Στο βιβλίο προτείνεται ως πεδίο ελέγχου, ειδικότερα, η γλώσσα των αναφορών στη δυνατότητα ύπαρξης του ανθρώπου και μετά το θάνατο. Από τη βεβαίωση ή τη διάψευση αυτής της δυνατότητας κρίνεται το νόημα της καθημερινότητας των ανθρώπων: η ιεράρχηση των ατομικών και συλλογικών προτεραιοτήτων, η συγκρότηση και ποικιλία των ιστορικών μορφωμάτων πολιτισμού.
Το πρόβλημα που διερευνά το βιβλίο είναι τα κριτήρια και η γνωστική οδός για την εμπειρική βεβαίωση ή διάψευση της δυνατότητας αθανασίας του ανθρώπου.