Ιταλοκρατία στα Δωδεκάνησα (1923-1936)

Τα Δωδεκάνησα ή Ιsole Italiane dell'Egeο, όπως τα αποκαλούσαν οι Ιταλοί κατά τη διάρκεια της ιταλικής κατοχής (1912-1943), αποτέλεσαν την μια sui generis αποικία του ιταλικού βασιλείου, καθώς ποτέ δεν υπήχθησαν στη δικαιοδοσία του υπουργείου αποικιών, αλλά παρέμειναν διαχρονικά στον έλεγχο του υπουργείου εξωτερικών. Η έλευση του πρώτου διοικητή Mario Lago από το φασιστικό καθεστώς συνιστά σαφώς σταθμό στην ιστορία των νήσων, αφού αρχίζει να εφαρμόζεται στην πράξη ένα συστηματικό σχέδιο εξιταλισμού τους. Η μακροημέρευσή του στο πόστο του διοικητή (1923-1936) αποδεικνύει ότι διέθετε ηγετικές ικανότητες, έχαιρε της εμπιστοσύνης της προϊστάμενης αρχής του, αλλά και ότι η πολιτική του απέδιδε καρπούς. Ποια ήταν η επίσημη αντίδραση των ελληνικών κυβερνήσεων στην πολιτική εξιταλισμού των νήσων την περίοδο του μεσοπολέμου; Πώς αντέδρασαν οι Δωδεκανήσιοι της διασποράς; Τι μορφή και τι περιθώρια αντίδρασης υπήρχαν εκ μέρους των ίδιων των Ελλήνων στα νησιά; Πού στόχευσε η ιταλική διοίκηση των νήσων και πώς κλιμάκωσε τα μέτρα εξιταλισμού; Ποιος ο ρόλος της φυσικής αγωγής στον εκφασισμό της νέας γενιάς Δωδεκανησίων και στην ιδεολογική προπαγάνδα του καθεστώτος; Εντοπίζονται διαφορές στη μορφή και στην ένταση των μέτρων που έλαβε ο διάδοχος του Mario Lago στη διοίκηση των νήσων και τετράρχης του φασισμού Cesare Maria de Vecchi (1936-1940); Αυτά είναι ορισμένα από τα ερωτήματα στα οποία προσπαθεί να συμβάλει στη διαφώτισή τους η παρούσα μελέτη.