Κρεβάτι Νο 29

Τα ξαφνικά ρίγη έρχονταν και έφευγαν, ήταν τα πρώτα σημάδια ανησυχίας, δεν ήθελα όμως να τους δώσω σημασία. Όταν άρχισαν τα δέκατα, τότε μεγάλωνε και η ανησυχία. Έκανα μοριακό τεστ για να αποκλείσω αυτό που φοβόμουν. Δυστυχώς βγήκα θετικός. Ήταν μέσα Μαρτίου του 2021, περίοδος με ρεκόρ διασωληνώσεων, άγνοιας του κινδύνου και ο φόβος μεγάλος. Αυτός ο ύπουλος κορωνοϊός με διάλεξε, με σημάδεψε και έκανε τα πάντα για να με εξοντώσει! Νοσηλεύτηκα, γνώρισα την απόλυτη μοναξιά, το άγχος, τον τρόμο. Απομακρύνθηκα ξαφνικά από την οικογένειά μου, τους φίλους, την εργασία μου, τις συνήθειές μου. Βρισκόμουν σε ένα κρεβάτι ανήμπορος για οτιδήποτε! Οι νέοι φίλοι μου: η μάσκα, η πάπια, η πεταλούδα, οι σύριγγες, ο ορός, η απομόνωση. Οι ημέρες της καταστολής έχουν σημαδέψει για πάντα τη ζωή μου. Αυτά που ένιωσα, αυτά που είδα, αυτά που γνώρισα, είναι η αιτία που έχει αλλάξει όλη η ζωή μου προς το καλύτερο! Ένιωσα να ταξιδεύω μετά από ένα ανελέητο κυνηγητό. Είδα να φεύγουν μπροστά μου άνθρωποι και κάποιους άλλους να κάνουν υπεράνθρωπες προσπάθειες για να μη φύγουν άλλοι. Γνώρισα τη μητέρα μου! Μου άπλωσε το χέρι όταν χανόμουν, με τράβηξε, μου χάρισε τη γαλήνη, την αγαλλίαση, την πίστη. Γύρισα σπίτι μου, δεν μπορούσα να μιλήσω, να περπατήσω, μείον είκοσι κιλά, οι εξετάσεις με έδειχναν νεκρό! Η πνευμονική εμβολή είχε κάνει τη δουλειά της. Κάποια στιγμή έφυγε, αλλά άφησε σκιές και υπολείμματα, έτσι για να μην την ξεχάσω. Η συμπαράσταση απίστευτη, η ευγνωμοσύνη απέραντη, χρωστώ πολλά σε πολλούς, γνώρισα καινούργιους φίλους. Απέκτησα καινούργιο αδελφό και αδελφή, γέμισε η ζωή μου από αγάπη και όρεξη για προσφορά και ανταπόδοση!