Η λησμονημένη εντολή

Η Ανάγκη και η δυνατότητα Ορθόδοξης Εξωτερικής Ιεραποστολής, στα μέσα του 20ού αιώνα, δεν ήταν καθόλου αυτονόητες ούτε εύκολα αποδεκτές. Οι επιφυλάξεις, οι δικαιολογίες και οι αντιρρήσεις πολλές. Χρειάσθηκαν επίμονες προσπάθειες, άρθρα, έρευνες, ομιλίες, οργανωτικές πρωτοβουλίες, για να φθάσουμε στη σημερινή γενικότερη αποδοχή και, περιορισμένη έστω, δράση...».
Η Αναζωπύρωση του ενδιαφέροντος για την Ορθόδοξη Εξωτερική Ιεραποστολή στην εποχή μας είχε δύο ιδιαίτερα χαρακτηριστικά: α) Τη σύζευξη της πρακτικής προσπάθειας με θεολογικό στοχασμό, ώστε ο ιεραποστολικός ζήλος να διαθέτει στέρεα θεολογική και εκκλησιολογική θεμελίωση. Και β) τον σεβασμό στην πολιτιστική και θρησκευτική παράδοση των λαών προς τους οποίους θα κατευθύνεται η Ορθόδοξη «μαρτυρία». Αυτός εκφράστηκε με σοβαρή μελέτη των παραδοσιακών θρησκευτικών πεποιθήσεων, έχοντας ως αφετηρία τη βιβλική διαπίστωση ότι "ουκ αμάρτυρον εαυτόν αφήκεν" ο Θεός τοις έθνεσι...» (Πράξ. 14:17).
Στο βιβλίο αυτό, ο Αρχιεπίσκοπος Αλβανίας Αναστάσιος επισημαίνει τη λησμονημένη εντολή, «Πορευθέντες ουν μαθητεύσατε πάντα τα έθνη» (Ματθ. 28:19), καλώντας τον Ορθόδοξο κόσμο, μέσα από πολλαπλές οπτικές, να επανεύρει την αποστολική του αυτοσυνειδησία.
Μέσα στις σελίδες του διαφαίνεται ένας επικός αγώνας και μια ακατάπαυστη προσπάθεια του συγγραφέα να τονίσει τη λησμονημένη εντολή, να τη φωτίσει θεολογικά και να τη σαρκώσει εμπράκτως με τη δική του ιεραποστολική πορεία, η οποία υπερβαίνει τον μισό αιώνα και συνεχίζεται μέχρι σήμερα, με την ίδια θέρμη, στο ιεραποστολικό μέτωπο της Αλβανίας.