Προσωρινό

Έχω χρόνια που γράφω. Η έκδοση των γραπτών μου δεν με πολυαπασχολούσε. Είχαμε μεταξύ μας μια ωραία και ζεστή ιδιωτική και περίκλειστη σχέση. Θα έλεγα πως όλα έβαιναν καλώς, έως ότου μια μέρα που τα ξαναδιάβασα, σαν να εμφανίστηκε μια κούραση θα έλεγα. Δική μου ή δική τους; Και σαν να αναδύθηκε μια σιωπή από τα λόγια τους. Που δεν μπόρεσα να κατανοήσω αν ήταν "προίκα" της ιδιωτικότητάς μας ή καταγωγικό τους χαρακτηριστικό. Αν ήταν δηλαδή κάτι παθολογικό, αποτέλεσμα της μόνωσής μας ή κάτι υγιές. Και μου έγινε ολοφάνερο πως ο πλέον αναρμόδιος για την διάγνωση ήμουν εγώ, με την ασφυκτική σχέση μαζί τους. Κι είπα πως ήρθε η ώρα του άλλου. Του άλλου που ίσως είναι ο μόνος δρόμος και τρόπος για να αποκαλυφθεί αυτό που δεν βλέπουμε ή δεν θέλουμε να δούμε. Μοιράζομαι λοιπόν γραπτά μου μαζί σας. Θα αποκαλυφθεί κάτι; Είναι ποιήματα αυτά που έχω γράψει; Έχουν δηλαδή αποκαλυπτικό λόγο; Και αλληλοπεριχωρούμενη σιωπή; Τους έδωσα και τον τίτλο ΠΡΟΣΩΡΙΝΟ. Με φωνητικά διττή υπόσταση. Χωροχρονική θα έλεγα. Χωρική, ως κατεύθυνση που υπαινίσσεται την ορεινή διαδρομή. Προς- ορεινό. Υπό την έννοια αυτή ο τίτλος επιφορτίζει τα "ποιήματα" με ένα βάρος. Έναν ανήφορο, που είναι υπό διερεύνηση αν μπορούν να τον ανέβουν. Ταυτόχρονα, κυριολεκτώντας ως προς τη χρονική υπόσταση, ο τίτλος μιλάει για προσωρινότητα. Την προσωρινότητα που αποτελεί τον κοινό παρονομαστή σε κάθε τι που μας περιβάλλει ή μας περιέχει. Και θέτει κάθε μέρα το ερώτημα για το πώς βιώνει ο καθένας μας τον καταλύτη χρόνο και για το αν και πώς εσωτερικεύει το αναπόφευκτο του θανάτου. Προσωπικά, έχω την ακριβή πολυτέλεια και τη χάρη, παρότι όπως όλοι μας έχω πονέσει πολύ με χωρισμούς και απώλειες, ιδίως αγαπημένων προσώπων, να είμαι προς το παρόν ο ίδιος σωματικά υγιής και ο χρόνος ακόμα να αιωρείται μέσα μου, παρά τα όποια θεωρητικά σχήματα και ηλικιακές αναφορές, ως μονάδα μέτρησης του ατελεύτητου. Δεν ξέρω λοιπόν αν τα "ποιήματά" μου θα είχαν αυτή τη μορφή ή ακόμη κι αν θα υπήρχαν, κάτω από άλλες συνθήκες. Γι αυτό προσωρινό, το πόνημά μου λοιπόν, με ενσωματωμένη όμως, θέλω να πιστεύω, μια έστω και μικρή επίγνωση προσωρινότητας. Σαν το ζητούμενο να είναι μια "οριστική προσωρινότητα". Μιλάω λοιπόν εκ των πραγμάτων για ζωή και θάνατο. Θέλω να δω αν τα "ποιήματά" μου κάνουν κάποια υπέρβαση διαρκείας που αδυνατώ να κάνω στην καθημερινότητά μου και αν διαλέγονται με τους τρόπους της ζωής και του θανάτου, χωρίς να παραβλέπουν μεν την αυταξία του βίου, αλλά και χωρίς να στερεοποιούνται στη ματαιότητα της ύπαρξης ή τον θρήνο της απώλειάς της, στη μοιρολατρία του αναπόφευκτου θανάτου ή στην εθελότυφλη άρνησή του, στον "ηρωισμό" της, εν ασφαλεία, περιφρόνησής του ή στην, κατά συμφέρον, διανοητική βεβαιότητα της μετά θάνατον σωτηριολογίας. Κι έτσι τελικώς απλαισίωτα κι αδρομολόγητα στο να προτείνουν πρακτικές λύσεις, ίσως να "σημαίνουν" κάτι.