Ο αφρός του αλατιού

Με την πρώτη της συλλογή ποιημάτων η Έλενα Γιασεμάκη μας συστήνει τον κόσμο του ποιητικού της γίγνεσθαι, εισάγοντάς μας στην εσωτερική εκείνη ζωή του δημιουργού που ζυμώνεται επί μακρόν με τον Λόγο έως ότου να ωριμάσει και αποδώσει με πρωτοτυπία ανομολόγητα βιώματα, πικρές διαπιστώσεις, διαψεύσεις αλλά και αγωνιώδη αναπάντητα ερωτηματικά της ανθρώπινης ύπαρξης.
Η πάλη μαζί με την άσκηση στο μοναχικό δωμάτιο της δημιουργίας, αποδίδει στίχους απέριττους και πυκνούς, όπου εντέλει ο τρόπος της χρήσης των λέξεων τις εμφανίζει ως καινούργιες και ασυνήθιστες, εικονογραφώντας την αντιπαλότητα του πνεύματος με την ύλη, αλλά φορές και τη σύζευξή τους.

εκεί σε άρπαξαν από το χέρι τα δόντια / της λύπης αντικριστά την κοίταξες / μετά την πήρες στην παλάμη

Κάθε τι γύρω της, ακόμη και τα πλέον ασήμαντα και τετριμμένα, μετατρέπονται σε εμπειρία - εύρημα, τροφοδοτώντας την ποιητική πένα της Γιασεμάκη να διαπιστώσει, να ειρωνευτεί και να σαρκάσει ακόμη, όλα όσα ταλανίζουν το ανήσυχο πνεύμα που δεν αρκείται στην επιφάνεια. Παρ' όλο που τα πράγματα δεν είναι όπως φαίνονται, η ρεαλιστική επίγνωση οικειοποιείται το προσφερόμενο υλικό της πραγματικότητας ως ποιητική ανάφλεξη που την καθαιρεί συστηματικά και υποδόρια, με τρόπο ώστε να μην ταράζει μεν τους εθελοτυφλούντες, να συνεπαίρνει όμως τους αναζητητές σε αλλότρια μονοπάτια διαφυγής και καθησυχασμού.

στον καθρέφτη είναι η αλήθεια / μα μην κοιτάξεις
επάνω στον αριστερό σου ώμο / άραξαν δυο διάβολοι