Ώρες απέλασης

Βλέποντας τον κατάλογο των απαγορεύσεων, δεν είχα πια καμιά αμφιβολία ότι βρισκόμουν σε μέρος που είχε κατακτηθεί από αυτούς που μιλούσαν την ίδια γλώσσα μ' εμένα, αλλά με διαφορετική προφορά... Επειδή, οι σήραγγες της πρωτεύουσας του Σουλτανάτου που ενώνει δυο ηπείρους και τρεις θάλασσες ήταν χτισμένες η μια πάνω στην άλλη, έρχονταν απ' τα έγκατα των εγκάτων φωνές σε διαφορετικές γλώσσες. Και έρχονται ακόμα... Αρκετοί μυθιστοριογράφοι από τον Ουγκώ μέχρι τον Μοντεπέν και ένα ευρύ φάσμα έργων από τους μύθους του Λαφονταίν ως τα ομηρικά έπη είχαν ήδη μεταφραστεί στα τουρκικά με το καραμανλίδικο αλφάβητο [...] αλλά, ακόμη και οι έντυπες εκδόσεις δημοφιλών τουρκικών λαϊκών ιστοριών, όπως αυτές του Νασρετίν Χότζα, έγιναν για πρώτη φορά στα καραμανλίδικα... Μια λησμονημένη γλώσσα, τα καραμανλίδικα -τουρκικά γραμμένα με ελληνική γραφή-, που χάθηκε μέσα στις ρωγμές της ιστορίας γίνεται εργαλείο στα χέρια του Μεχμέτ Γιασίν για να χτίσει την ιστορία του. Μια ιστορία της Κύπρου μέσα από τα μάτια του συγγραφέα αλλά και του μυθιστορηματικού του χαρακτήρα, του αφηγητή και του αφηγούμενου, όπου ο πρωταγωνιστής του μυθιστορήματος, σπάζοντας κατά κάποιο τρόπο τον τέταρτο τοίχο, γράφει ένα μυθιστόρημα για τον συγγραφέα του. Το προσωπικό τραύμα του συγγραφέα είναι το «υπόγειο ρεύμα» που διατρέχει το κείμενο, το αίσθημα του μη ανήκειν, το κενό της χαμένης μητρικής γλώσσας, το καθεστώς του ανιθαγενούς, του πολίτη μιας χώρας διαιρεμένης που η μισή βρίσκεται ακόμη υπό κατοχή. Ένα βαθιά αντιμιλιταριστικό μυθιστόρημα.