Η πρακτική των δικαιοδοτικών οργάνων στην εφαρμογή του διεθνούς δικαίου

Αν μέχρι μία, πρόσφατη σχετικά, περίοδο το διεθνές δίκαιο μπορούσε να θεωρηθεί ως το σύνολο των κανόνων που διέπουν τις διακρατικές σχέσεις, σήμερα πρέπει να αντιμετωπίζεται ως ένα σύστημα δικαίου ανώτερο των εσωτερικών εννόμων τάξεων, τις οποίες υποβάλλει στις ρυθμίσεις του όχι μόνο σε επίπεδο διακρατικών σχέσεων, αλλά και για αντικείμενα και έννομες σχέσεις που άλλοτε ανήκαν στον τομέα των εσωτερικών τους αρμοδιοτήτων. Το διεθνές δίκαιο κινείται και πέραν του εσωτερικού χώρου των κρατών. Πολλοί τομείς δραστηριοτήτων, κρατικοί αλλά και ιδιωτικοί, υπερβαίνουν τα όρια των συνόρων κάθε επικράτειας με αποτέλεσμα οι κανόνες του διεθνούς δικαίου να εφαρμόζονται όχι μόνο μεταξύ κρατών, αλλά και για σχέσεις που αναπτύσσονται στον εσωτερικό χώρο των κρατών, στο έδαφος τρίτου κράτους ή σε χώρους εκτός εθνικής κυριαρχίας.

Σε αυτήν την εξέλιξη η πρακτική των κρατών στη διαμόρφωση, ερμηνεία και εφαρμογή των πηγών του διεθνούς δικαίου λειτούργησε ως σημείο εκκίνησης και στήριξης της νομολογίας των δικαιοδοτικών οργάνων, εθνικών και διεθνών, τα οποία ευρισκόμενα μπροστά σε ένα διαμορφωμένο πλαίσιο υπερέβησαν τόσο τις εθνικές αντιστάσεις, όσο και τους διεθνείς γεωπολιτικούς παράγοντες συμβάλλοντας στη συνεκτικότητα και τη συνοχή της διεθνούς εννόμου τάξεως.