Ο γύρος της φυλακής

«... Ο Καβάφης», γράφει η Γιουρσενάρ, «θυμίζει στον ταξιδιώτη του ότι δεν θα βγει από τον τόπο της καταγωγής του, ότι όπου κι αν πάει, η πόλη του θα τον ακολουθεί. Ο άνθρωπος του Μπωντλέρ, όπου και αν πηγαίνει, απλώς

Λικνίζει το άπειρότου στις πεπερασμένες θάλασσες

...όμως ο ίδιος αυτός Μπωντλέρ που τόσο συχνά περιφρονεί το ταξίδι, αναγνώρισε τη σχεδόν άλογη επιθυμία που υπολανθάνει σε όλους μας... μια ανάγκη αποδημίας, μια ζωτική ανάγκη να νιώσει ότι βρίσκεται αλλού,

Αλλά πραγματικοί ταξιδευτές είναι μονάχα εκείνοι που φεύγουν
Για να φύγουν- ανάλαφρες καρδιές που μοιάζουν με μπαλόνια,
Από τη μοίρα τους ποτέ δεν ξεφεύγουν...»

Όλοι μας ταξιδεύουμε. Το θέμα είναι τι βλέπουμε, τι γυρεύουμε σ' ένα ταξίδι και τι αποκομίζουμε απ' αυτό. Λίγα χρόνια πριν από το θάνατό της η Γιουρσενάρ ένιωσε την ανάγκη να ταξιδέψει, «να κάνει το γύρο της φυλακής της». Σ' αυτά τα ταξίδια της χρωστάμε τις σελίδες αυτού του βιβλίου.

Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου