Ιφιγένεια εν Ταύροις

Η Ιφιγένεια, μετά τη σωτηρία της στην Αυλίδα, βρίσκεται περίπου δεκαπέντε χρόνια στην ακτή των Ταύρων στη Σκυθία ως ιέρεια της Άρτεμης, αγνοώντας την τύχη της οικογένειάς της και "αναζητώντας με την ψυχή τη χώρα των Ελλήνων". Στην ίδια ακτή φθάνουν ο Ορέστης, κυνηγημένος από τις Ερινύες, και ο Πυλάδης, για να κλέψουν το είδωλο της Άρτεμης. Συλλαμβάνονται και η Ιφιγένεια κατ' εντολή του Βασιλιά πρέπει να τους θυσιάσει στη θεά. Ύστερα από την αναγνώριση των δύο αδελφών και μια αποτυχημένη απόπειρα δραπέτευση, η Ιφιγένεια πείθει τον βασιλιά Θόα να της επιτρέψει να φύγει ειρηνικά με τον αδελφό της.
Το υλικό της "Ιφιγένειας" απασχόλησε τον Γκαίτε τουλάχιστον οκτώ χρόνια, από το 1779 ώς το 1787. Η πρώτη εκδοχή του δράματος, που γράφτηκε σε πεζό λόγο, ολοκληρώθηκε στις 28 Μαρτίου 1779. Το 1786 στο ταξίδι του στην Ιταλία και επηρεασμένος από το Νότο και τα έργα της Αναγέννησης, μετατρέπει το κείμενο σε ποιητικό με ελεύθερο στίχο.

(Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου)