Στέλλα

Δύο γυναίκες αγαπούν παράφορα τον Φερνάντο. Και οι δύο έχουν εγκαταλειφθεί από εκείνον στο παρελθόν και έχουν πονέσει βαθιά, πράγμα που τις κάνει συντρόφισσες στο πεπρωμένο τους. Η Σεσίλια (η σύζυγος) προτείνει στον Φερνάντο να ζήσουν μαζί με τη Στέλλα (την ερωμένη) και να μοιραστούν «ένα σπίτι, ένα κρεβάτι και έναν τάφο». Δεν παραιτούνται από τον Φερνάντο, αλλά από την επιθυμία να τον κρατήσει η κάθε μία μόνο για τον εαυτό της. Δεν απορρίπτουν τον εραστή, αλλά τις συμβάσεις.
Επηρεασμένος από έναν μεσαιωνικό μύθο, ο Γκαίτε γράφει ένα δράμα, στο τέλος του οποίου εμφανίζεται ένα «ερωτικό τρίγωνο», που εξέφραζε απόλυτα την ευαισθησία και την ατομικότητα του κινήματος «Θύελλα και Ορμή» και το οποίο προκάλεσε την οργισμένη αντίδραση του συντηρητικού κοινού της εποχής.
Το έργο παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην ελληνική γλώσσα και η έκδοση περιλαμβάνει και τις δύο εκδοχές του φινάλε: την εκδοχή του 1776, που προκάλεσε αίσθηση με την πρωτοφανή «ανηθικότητά» της, και την εκδοχή του 1806, στην οποία ο Γκαίτε, πιθανώς ύστερα από προτροπή του Σίλερ, μετατρέπει το δράμα σε τραγωδία, αποκαθιστώντας έτσι την ηθική τάξη.