Πίσω απ το παράθυρο

Κριτική
Πολλοί ξένοι, νεοελληνιστές και μη, ομολογούν ότι η ελληνική ποίηση στο τέλος του 20ού αιώνα βρίσκεται σε πολύ υψηλό επίπεδο σε σύγκριση με την ποιητική παραγωγή άλλων χωρών της Ευρώπης. Ίσως αυτό να οφείλεται και στη μοναδικότητα και ιδιαιτερότητα της ελληνικής κοινωνίας, μια μοναδικότητα που στηρίζεται εν μέρει σε έντονες αντιφάσεις. Όπως μου έλεγε πρόσφατα εξέχων αμερικανός ποιητής που επισκέπτεται τη χώρα μας τακτικά, στην Ελλάδα η ζωή είναι τόσο απρόβλεπτη, έντονη και αντιφατική, που μπορείς μέσα σε μία ημέρα να ζήσεις μια ολόκληρη ζωή. Φυσικά οι ξένοι που έχουν μόνο καλά λόγια να πουν για την ελληνική ποίηση τη διαβάζουν στα ελληνικά. Αλλά και όσοι μετέχουν της ελληνικής ποίησης μέσω μεταφράσεων πιστεύουν ότι, αν η ποίηση που γράφεται σήμερα στην Ελλάδα γραφόταν σε μια άλλη, ευρύτερης απήχησης, γλώσσα, ίσως να τύχαινε μεγαλύτερης αναγνώρισης. Όπως και να έχει το πράγμα, η σύγχρονη ελληνική ποίηση αξίζει περισσότερης διεθνούς προσοχής. Αναφέρομαι βέβαια στην ελληνική ποίηση γενικώς, ανεξάρτητα αν γράφεται στην Ελλάδα ή στο εξωτερικό. Όντας τοπικιστές, πολλοί αγνοούν την ποίηση που γράφεται από Έλληνες εκτός Ελλάδος. Μερικές συλλογές ποίησης από Έλληνες του εξωτερικού που έφθασαν στα χέρια μου δείχνουν ότι είναι αρκετοί οι συμπατριώτες μας ποιητές στα διάφορα σημεία του πλανήτη που αξίζουν της προσοχής όσων περιορίζονται στα στενά γεωγραφικά ελληνικά ποιητικά σύνορα.


Ο Βασίλης Γκαραγκούνης (Λάρισα, 1950) ζει και εργάζεται στη Ζυρίχη. Στέκεται πίσω από το περβάζι της ξενιτιάς και «φορά τη σιωπή μιας άγνωστης πατρίδας που τον χλωμιάζει». Οι ρίζες που τον συνδέουν με την πατρίδα με τα χρόνια βαθαίνουν στο εξωτερικό και στον νου του έχει κατασκευάσει μια γέφυρα που τον οδηγεί πάντοτε στο καινούργιο. Θέλει να ηττηθεί η ανώφελη μέρα (της ξενιτιάς, υποθέτω) για να πάψουν να υφίστανται τα διάκενα της νοσταλγίας, γι' αυτό και λέει: «... τα περίφημα κενά / πάλι θα 'ρθουν οι ήρωες που περιμένεις / να τα μπαλώσουν / μα εσύ θα είσαι πάντα αυτό το λίγο που μένεις / όμως εγώ αυτός που νέος θα 'ρθει ξανά». Τον ποιητή τον κρατάει ζωντανό στην ξένη γη ο γυρισμός στην πατρίδα που θερμαίνει και ζωογονεί την ψυχή του.

Ντίνος Σιώτης, «ΤΟ ΒΗΜΑ», 29-04-2001