Το αήττητο καλοκαίρι της Λιλιάνα

18 Οκτωβρίου 2019. Η Κριστίνα Ριβέρα Γκάρσα ταξιδεύει από το Τέξας στην Πόλη του Μεξικού, αναζητώντας έναν παλιό, ανεξιχνίαστο ποινικό φάκελο. «Ονομάζομαι Κριστίνα Ριβέρα Γκάρσα», γράφει στο αίτημά της προς τον γενικό εισαγγελέα, «και σας γράφω ως συγγενής της Λιλιάνα Ριβέρα Γκάρσα, η οποία δολοφονήθηκε στις 16 Ιουλίου 1990».
Μέσα σε 328 σελίδες, στις οποίες ξεδιπλώνονται αναφορές, ημερολόγια και άλλες προσωπικές επιστολές, νομικά έγγραφα, σχολικά τετράδια, συνεντεύξεις με αγαπημένα πρόσωπα της Λιλιάνα, η αδερφή της μας αφηγείται την ιστορία ενός κοριτσιού που σπούδαζε αρχιτεκτονική, κάπνιζε τσιγάρα και φορούσε σχεδόν πάντα το ίδιο δερμάτινο μπουφάν. Μιας «dicharachera», όπως τη φωνάζει χαϊδευτικά, δηλαδή μιας νεαρής γυναίκας γεμάτης όνειρα, φιλοδοξίες, αναζητήσεις, πάθος για αγώνες και αλλαγές, αγάπη για «τις μικρές σπίθες, τις μικρές σημαντικές στιγμές» της ζωής.

Σε μια αφήγηση τόσο προσωπική όσο και πολιτική, διαβάζουμε την ιστορία μιας κοπέλας που χάθηκε βίαια ακριβώς επειδή ήταν γυναίκα. «Οι λέξεις είναι πράξεις» τονίζει ξανά και ξανά η Γκάρσα, που, ανατέμνοντας τους μηχανισμούς της γυναικοκτονίας μέσα από μικρές στιγμές στη ζωή της αδερφής της, προσπαθεί να απαντήσει σε ερωτήματα όπως «Θα μπορούσαμε να το είχαμε προλάβει;» «Ποια ήταν τα σημάδια;» «Θα μπορούσαμε να είχαμε παρέμβει;», ενώ παράλληλα επισημαίνει τη νομική και συμβολική σημασία όρων όπως αυτός της γυναικοκτονίας. Μέσα από την ιστορία της Λιλιάνα, μας υπενθυμίζει «ότι δεν πρέπει να είναι ευθύνη της γυναίκας να διδάξει την κοινωνία για τους κινδύνους που αντιμετωπίζει» (Katherine Dykstra, The New York Times).