Κάτω από τη σκάλα

"Ας αναπαύεται ήσυχος ο Φλωμπέρ, αυτή η Έμμα Μποβαρύ δεν είμαι εγώ". Αυτή τη διαβεβαίωση δίνει σ' έναν αμήχανο και καχύποπτο εκδότη (αλλά με θέληση αρκετή ώστε να επεμβαίνει εδώ και κει στο χειρόγραφο) ο Βιντσέντσο, ο φανταστικός συγγραφέας αυτού του μυθιστορήματος γραμμένου σε τρίτο πρόσωπο. Η διήγησή του όμως, κάθε άλλο παρά αποστασιοποιημένη, είναι η ζωή ενός άντρα νευρωτικού, παρά τον δηλωμένο και εμφανή δυναμισμό του. Ενός άντρα μόνου, παρά το πλήθος των γυναικών και των παιδιών και των φίλων. Ενός άντρα καταξιωμένου, παρά τις απογοητεύσεις που συναντάει σε κάθε περίσταση. Ενός άντρα εξαιρετικά σύγχρονου, κάθε άλλο παρά εξαιρετικού. Ο Βιντσέντσο κάνει ψυχανάλυση μ' έναν καθηγητή φοβερό όσο και γελοίο, και οι ώρες που περνάει στον καναπέ του ψυχαναλυτή -εναλλασσόμενες με διαστήματα απομόνωσης ή αναμονής στο χώρο κάτω από τη σκάλα- είναι ευκαιρίες για να θυμηθεί, να κατανικήσει όσα έχει απωθήσει, να ζήσει ή να προσποιηθεί ότι ζει αμέτρητες ζωές που συνενώνονται σε μία και μόνη: αυτή που ο Calderon ισχυρίζεται πως είναι ένα όνειρο.

Από τις πρώτες κιόλας σελίδες ο αναγνώστης ανακαλύπτει ότι ο Βιντσέντσο (κεντρικό πρόσωπο του μυθιστορήματος) είναι ο Βιττόριο, ο ίδιος ο συγγραφέας, κι αφήνεται να παρασυρθεί στη λεπτή ισορροπία που υπάρχει ανάμεσα στον ήρωα και στη ζωή του μεγάλου ηθοποιού, θριαμβευτή της σκηνής και της οθόνης. Ανακαλύπτει ακόμη ότι ο Γκάσμαν έγραψε ένα αληθινό μυθιστόρημα, μπαρόκ, και μεταμοντέρνο, που ξεχειλίζει από πάθη, δονήσεις και αντιφάσεις, ιδανικά και μικρότητες. Μια πολυεδρική κατασκευή, ακριβώς όπως και η ζωή, πότε αγχώδης και πότε διασκεδαστική, πότε μεγαλειώδης και πότε περιορισμένη, πότε συναρπαστική και πότε ταπεινωτική.
ταπεινωτική.