Αφελίδες και Παραλίδες

«– Μπαμπούλη μου σε συλλαλητήρια πάμε με το θείο! Υπέροχα περνάμε!!! Και δε βρίζει μόνο τον κύριο Παραλίδη, αλλά κι εσένα. Να δεις πώς σε λέει… Τραγιά, κραγιά…
– Ραγιά! Ο καταστροφέας που κλείνει εργοστάσια με απεργίες, λέει εμένα ραγιά! Γυναίκα, δεν πάμε στο γάμο. Μ’ αυτήν τη λαϊκάντζα, καμία παρτίδα!
– Τι, δε θα φάω κουφέτα, αρνάκι, γαλακτομπούρεκο, επειδή σε λέει τραγιά;!
– Ραγιά με λέει, βρε ζώον! Εμένα, τον κλητήρα τού εργοστασίου τού ευεργέτη μας κυρίου Παραλίδη! Νά ’ξερε αυτός ο εργατάκος, τι θέση κατέχω…! Με λευκό κολάρο εργάζομαι! Όχι με φόρμα και γαλότσες σαν αυτόν. Άκου, εγώ ραγιάς…»
(απόσπασμα από το βιβλίο)

Ο Αφελίδης είναι «...συνετός» υπάλληλος του Παραλίδη. Τον θαυμάζει, τον ευγνωμονεί και τον προσκυνάει, πεισμένος πως δεν μπορεί να ζήσει χωρίς αφεντικό. Σαν το σκυλάκι μου δηλαδή...
Αυτός και η άνεργη γυναίκα του, «χορταίνουν» με τα όνειρα... Γι’ αυτό και δεν κάνουν το παραμικρό για να πάρουν τα όνειρα σάρκα και οστά.
Με ξερό ψωμί και μισαδάκια τσιγάρα βολεύονται για να βγει ο μήνας και «ζούνε» την καλοπέραση μέσα απ’ τις ζωές άλλων...
Προς τα έξω όμως το παίζουν λεφτάδες, μα και διπλογελοιοποιούνται φορώντας ως και πανάκριβα παρδαλά μοντελάκια, αποφόρια των Παραλίδων...
Ο γιός τους όμως, ο «σωτήριος» Σωτηράκης, 8-9 χρονών παιδάκι, είναι το ακριβώς αντίθετο απ’ τους αφελίδες γονείς του. Όχι τυχαία. Απλά, τον ατσαλώνει ο θείος του. Ένας εργάτης συνδικαλιστής.
Σαρκαστικό βιβλίο με ...σφραγίδα του το αστείρευτο γέλιο(!!!), μα κυρίως την απέραντη αισιοδοξία και την ολοζώντανη ελπίδα που δίνει ο μικρός μας ήρωας!