Η φαιά πανούκλα

Ο φασισμός διαλαλεί ότι είναι ο καλύτερος υπερασπιστής της αστικής οικογένειας κα κραυγάζει ότι το είδος πρέπει να πολλαπλασιαστεί. Όπου κατέχει την εξουσία, οι αντισυλληπτικές μέθοδες απαγορεύονται αυστηρότατα κ’ η γυναίκα προορίζεται για το ρόλο της <<μάνας-κουνέλας>>. Ο σοσιαλισμός, φωτισμένος απ’το περίφημο έργο του Ένγκελς, σε καμιά περίπτωση δε θάπρεπε να γίνει κι αυτός υπερασπιστής της πατριαρχικής οικογένειας. Κι όμως, οι αναγνώστες της Ουμανιτέ, πολλές φορές είδαν έκπληκτοι την εφημερίδα τους να σπεύδει ξαφνικά <<σε βοήθεια της οικογένειας>>,
να καταδικάζει το μαλθουσιανισμό και να εκθειάζει τη γονιμότητα της φυλής. Ακόμη περισσότερο νερό στο μύλο του εχθρού. Ο φασισμός, μόλις καταφέρει να διαδώσει αρκετά τη προπαγάνδα του στις λαϊκές μάζες με τα τεχνάσματα που αναφέραμε και μόλις κατορθώσει να παγιδέψει αν όχι την πλειοψηφία, τουλάχιστον ένα μεγάλο τμήμα του εκλογικού σώματος, ξεχύνεται για την κατάληψη της εξουσίας. Αλλά έχει ένα δικό του τρόπο γι’ αυτό. Ξέρει ότι η κατάληψη αυτή δεν είναι γι’αυτόν ζήτημα δύναμης. Ξέρει ότι μπορεί να βασίζεται στη συναίνεση της πολιτικά και οικονομικά ισχυρότερης μερίδας της αστικής τάξης. Έχει εξασφαλισμένη, έπειτα, τη συνενοχή των αρχηγών του στρατού και της αστυνομίας, καθώς και της ανώτερης διοικητικής γραφειοκρατίας- όσο για τους πολιτικούς που βρίσκονται ακόμα επικεφαλής του αστικο-<<δημοκρατικού>> κράτους, ξέρει ότι κι αν δεν είναι ολοκληρωτικά δικοί του, δεν πρόκειται να του αντιτάξουν ένοπλη αντίσταση: η ταξική αλληλεγγύη είναι ισχυρότερη απ’τη διαφορά συμφερόντων ή μεθόδων. Έτσι, όταν συμπληρωθούν όλες οι ψυχολογικές και συνταγματικές προϋποθέσεις, θρονιάζεται, χωρίς φασαρίες, στην κρατική μηχανή. Όταν γαντζωθεί σταθερά στην εξουσία, παραμερίζει χωρίς όπου τους μη φασίστες πολιτικούς που τον εγκατέστησαν προσωρινά εκεί.