Εν αταξίαις, εύτακτοι όντες

Υπάρχουν και μεγάλες αγάπες. Μονάχα που το μαθαίνεις αργά. Κι ο Έρωτας της Ζωής μας, υπάρχει. Μονάχα που το συνειδητοποιείς όπως ο ποιητής: όταν «πού πια καιρός». «Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων» κι έχεις περάσει απέναντι. Ο Άλλος, αστέρι στον ουρανό και σου γνέφει.
Τριάντα τρία σημεία στον «χάρτη των χεριών», επέτειοι χάρτινες. Σαν παραμύθι, κάποτε. Αλλά στο τέλος, «το χρονικό ενός αποχαιρετισμού». Και «τα σημάδια του χρόνου» -σ’ όσους έτσι πορεύτηκαν: «εν αταξίαις, εύτακτοι όντες». Επειδή έχει η καρδιά δική της τάξη.

Με τίτλο-δάνειο από τα «Ευρεθέντα Ασκητικά» του Αβά Ισαάκ, η δημοσιογράφος και συγγραφέας Ελένη Γκίκα, υπογράφει την ένατη ποιητική συλλογή της. Συλλογιστική της, το απόλυτο πίσω από μια φαινομενική αταξία, η όντως ζωή πέρα απ’ τον χρόνο, η αιωνιότητα πάνω απ’ την απώλεια και το χάος, ο ανθρώπινος και θείος Έρως. «Το γράμμα που λείπει» και το οποίο ακολουθεί. Σαν φυσικό επακόλουθο μετά από πέντε ποιητικές απόπειρες: «Μέλι, μελό, μέλισσα, μάλιστα» για τα παιδικά χρόνια που είναι μανούλα αλλά και μαχαίρι. «Έως, εαρινός, έρημος, έρχομαι» για την εφηβεία, που είναι έρωτας και ερημιά. «Σώμα, σταυρός, σάρκα, σταυρώθηκα» για την ενηλικίωση που είναι σώμα και αίμα. «Θόλωσα, θύελλα, θάμβος, θυμήθηκα» για το φινάλε που είναι θάνατος αλλά και Θεός, βεβαίως, και θαύμα. «Άβυσσος, άλγος, άλμα, αρχίζω» για το επέκεινα που είναι η άβυσσος, αλλά και η αρχή, το άλμα μας στο κενό.