Ανυπόταχτες ψυχές

Όταν στην αρχή του αιώνα μας πρωτοεκδόθηκε το βιβλίο αυτό στα Αραβικά, ήταν σαν ένας βράχος που πέφτει σε λιμνάζοντα νερά. Η αίσθηση που προκάλεσε ήταν τόσο μεγάλη, ώστε έφτασε στο σημείο να καεί το βιβλίο δημόσια στο παζάρι της Βηρυττού από τους εξαγριωμένους εκπρόσωπους της εκκλησίας και της πολιτείας, οι οποίοι το χαρακτήρισαν φθοροποιό κι επικίνδυνο για την ειρήνη και την ευταξία της χώρας. Ο Λίβανος ήταν την εποχή εκείνη κάτω από τον καταπιεστικό ζυγό της Τουρκικής κυριαρχίας. Οι πικρές καταγγελίες του Γκιμπράν για τη θρησκευτική και την πολιτική αδικία που επικρατούσε την εποχή εκείνη, είχαν σαν αποτέλεσμα την εξορία του από τη χώρα και την αποκήρυξή του από την εκκλησία, παρά το γεγονός ότι και οι δύο γονείς του ήταν πιστοί Μαρωνίτες. Ιδιαίτερα το κεφάλαιο του βιβλίου με τίτλο «Χαλίλ ο αιρετικός» έφερε το Σουλτάνο και τους Εμίρηδες σε κατάσταση αλλοφροσύνης και προκάλεσε γενική αναταραχή στα καθεστώτα της Μέσης και της Εγγύς Ανατολής. Ο Γκιμπράν βρισκόταν στο Παρίσι και ζωγράφιζε μαζί με το φίλο του Ροντέν, όταν έμαθε σχετικά με το ρίξιμο στην πυρά του βιβλίου του, αλλά το μόνο που είπε ήταν πως εκείνη τη στιγμή αποτελούσε εξαιρετικό λόγο επανέκδοσης του βιβλίου. Το 1908 έπαψε να θεωρείται εξόριστος και η εκκλησία τον δέχτηκε πάλι στους κόλπους της, χωρίς όμως ο ίδιος ο Γκιμπράν να τη δεχτεί. [...]