Τώρα, Ρόζα μου, τώρα

""Κι αν σε ρίξουν σε ένα σκοτεινό κελί;" επέμεινε ο Άρης στην αμφισβήτησή του. Η Ρόζα γύρισε και τον κοίταξε σαν να τον έβλεπε για πρώτη φορά. Για μια στιγμή, πήρε την όψη της γυναίκας που ξεχνάει τα γυαλιά της και σμίγει σχεδόν τις βλεφαρίδες της για να ξεθολώσει τη φιγούρα που έχει απέναντί της. Ακολούθως, το βλέμμα της μαλάκωσε. Τους συνεπήρε ξανά ο λόγος του λαχειοπώλη. Δεν είχε πει ακόμα την τελευταία του κουβέντα. "Και στο πιο σκοτεινό κελί του κόσμου να σε βάλουν, πάντα θα υπάρχει μια μικρή χαραμάδα από όπου θα μπαίνει λίγο φως. Αυτή η χαραμάδα είναι η ελπίδα που δεν σβήνει ποτέ. Είναι ο έρωτας, η ζωή, η ελευθερία. Η χαραμάδα, βρίσκεται εδώ (και έδειξε το κεφάλι) και παίρνει φως από εδώ (και έδειξε το σημείο της καρδιάς). Μη δεχτείτε να ζήσετε με λιγότερο ουρανό. Αυτά είχα να σας πω"..." Σε μια όχι και τόσο μακρινή εποχή στη μητρόπολη των Βαλκανίων Θεσσαλονίκη, με την κατάσταση εξαίρεσης κανόνα, τις κατασταλτικές δυνάμεις πανταχού παρούσες, την αποικιοποίηση της καθημερινής ζωής εμπεδωμένη μέσω του διαδικτύου, την κρατική προπαγάνδα σε πλήρη ανάπτυξη και σε αναμονή μιας "παράξενης" Πρωτομαγιάς, υπάρχουν κάποιοι και κάποιες που συνεχίζουν να βλέπουν τα πράγματα διαφορετικά, να συζητούν για την πιθανότητα μιας ριζοσπαστικής αλλαγής της κοινωνίας, για τις προσπάθειες που απέτυχαν στο παρελθόν αλλά και για αυτές που μπορούν να γίνουν στο παρόν ή στο άμεσο μέλλον. Μια ματιά στις δυστοπικές συνθήκες του σήμερα, που όμως μέσα από τις μικρές ατομικές αντιστάσεις που ενίοτε γίνονται συλλογικές, ανοίγει το παράθυρο σε έναν άλλο κόσμο ελευθερίας, ισότητας, αλληλεγγύης.