Διαθήκη

Είµαι χιουµορίστας, γελωτοποιός, ακροβάτης, προβοκάτορας. Τα έργα µου κάνουν διπλές κωλοτούµπες για να διασκεδάσουν το κοινό µου. Εγώ είµαι τσίρκο, λυρισµός, ποίηση, τρόµος, καβγάς, παιχνίδια, τι άλλο θέλετε;

Το κείµενο αυτό, οι συνοµιλίες του Γκοµπρόβιτς µε τον Ντοµινίκ Ντε Ρου, µας καλεί να ζήσουµε από κοντά τη µεγάλη περιπέτεια µιας νεωτερικής δηµιουργίας που ξεθεµελιώνει, ανατρέπει τις µορφές του συρµού, αποδέχεται ανοιχτά τις αντιφάσεις και δυναµιτίζει κάθε θεωρία. Απέναντι στον Ντοµινίκ Ντε Ρου, ο Γκοµπρόβιτς απαντά µε την οξύνοια, το χιούµορ, τη διαίσθηση, το ίδιο το ύφος του έργου του.

«Μετά τη συγγραφή αυτής εδώ της Διαθήκης, του απέµεναν λίγοι µόνον µήνες ζωής. Στόχος του ήταν να εξάψει το ενδιαφέρον του αναγνώστη, να τον αιφνιδιάσει και να τον καταπλήξει και, οµολογουµένως, τα καταφέρνει. Η Διαθήκη δεν εκπλήσσει τόσο εξαιτίας των “αποκαλύψεών της”, οι οποίες είναι εσκεµµένα παραδοξολογικές ή συχνά προκλητικές, όσο εξαιτίας της ακλόνητης αυτοπεποίθησης την οποία ο Γκοµπρόβιτς κατάφερνε να διατηρεί ακόµη και στις χειρότερες στιγµές της ζωής του (είκοσι τρία χρόνια εξορίας σε µια ήπειρο της οποίας, για να µην πούµε τίποτε άλλο, δεν µιλούσε καν τη γλώσσα) και εξαιτίας της αντίστοιχης αδιασάλευτης εµπιστοσύνης που είχε στο έργο του. Γνώριζε πως ήταν καινούριο, πρωτότυπο, άφθαρτο». (Από την εισαγωγή του Maurice Nadeau)