Τα πορτοκάλια της Παλαιάς Επιδαύρου

Λιλιπούτεια διηγήματα αυτοβιογραφικών αισθημάτων παιδικής κι εφηβικής ηλικίας, στην ελληνική επαρχία κυρίως, για το μυστικό μιας ντουλάπας, το μεράκι ενός ρολογά, τα καινούργια παπούτσια της Λαμπρής, για αεριωθούμενα, ποδοσφαιρικά παιχνίδια στο χώμα, για τη χαρά ενός στίχου. Η τέχνη του ολίγου και δροσερού.




ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ



[…] Όμως τα πορτοκάλια της Παλαιάς Επιδαύρου είναι τα νοστιμότερα. Δεν είναι σφιχτά, η φλούδα τους δε θέλει το μαχαίρι. Το χέρι, το δάχτυλο κυλάει εύκολα στη σάρκα τους, τα καθαρίζει, τα ξεκουμπώνει, είναι γλυκά. Γλυκό πορτοκαλιού. Είναι το μανταρίνι που μεγάλωσε και έγινε πορτοκάλι. Είναι η μοναχοκόρη του παλαιού αγροτικού ιατρού της Επιδαύρου που δεν πρόλαβε να μεγαλώσει. Λένε, και το πιστεύω, πιστέψτε το και εσείς -τίποτε δεν κοστίζει- πως μόνο στη Σικελία, στην " Ύβλα " την Ηραία, μόνο εκεί τα πορτοκάλια είναι ίδια με αυτά της Παλαιάς Επιδαύρου. […]



[…] Ο Ιούλιος Λερόυ, ο μεγάλος ωρολογοποιός της πόλης μας … Καθόταν σκυφτός, φωτοστεφής, με τη λούπα, με το φακό βεντούζα κολλημένο στο δεξί του μάτι, αυτός ο πειρατής των δευτερολέπτων, ο χειρουργός του χρόνου, και σκάλιζε με τσιμπίδες, με χρυσά κατσαβιδάκια, ελατήρια λεπτά, σπειροειδή, κύκλους αόρατους, τροχούς οδοντωτούς, ρουμπίνια και διαμάντια πανάκριβα. Ξανοιγόταν σε μεγάλα ωρολόγια, εκκρεμή παμπάλαια, που είχαν σημάνει ώρες ιστορικές και μοιραίες, έβρισκε την " άγκυρα διαφυγής ", υπολόγιζε τις αιωρήσεις του ορειχάλκιννου εκκρεμούς, τα έδενε, τα ρύθμιζε με τα δοντάκια του τροχού, έστελνε τις ώρες και τα δευτερόλεπτα στους λεπτοδείκτες μαζί με τα χτυπήματα που σήμαναν και φανέρωαν την ώρα. […]



[…] κι ώσπου να έρθει η Κυριακή με τα αεριωθούμενα ή και τα αεριοπρωθούμενα, μοίρασε τον εαυτό σου σε πολλούς και διηγήσου τους φωναχτά την ιστορία του Αλέξανδρου Καραμανλάκη, του ηρωικού πιλότου.

…Απογειώθηκε τον Αύγουστο του 1912 με το μικρό του αεροπλάνο, από το δρόμο του Δαφνίου, έκανε κύκλους πάνω από την Αθήνα, όπου χιλιάδες χέρια τού κουνούσαν το μαντίλι, πέταξε πάνω από την Καστέλλα και το Φάληρο, που ζούσαν οι δικοί του, κι αφού πέρασε τον Σαρωνικό, μπήκε στον Κορινθιακό για πάντα. […]