Το τελευταίο σκαλοπάτι πριν τον Παράδεισο

Οι Εκδόσεις ΘΥΡΑ παρουσιάζουν την κυκλοφορία του βιβλίου της Μιοάρα Γκριγκόρε Το τελευταίο σκαλοπάτι πριν τον Παράδεισο. Πρόκειται για την αυτοβιογραφία μιας πολύτεκνης μητέρας πέντε παιδιών από τη Ρουμανία, που μοιράζεται με εμάς την τελευταία περίοδο της ζωής της.

Πώς νιώθει μία σύζυγος και μητέρα, όταν ξαφνικά διαγιγνώσκεται με καρκίνο; Ποιες σταθερές του βίου της διαταράσσονται; Η επιθυμία και μόνο για ζωή είναι ικανή να την κρατήσει ζωντανή; Τελικά, η ασθένεια μπορεί να υπερνικήσει την αγάπη μίας μάνας για τα παιδιά της;

Σε αυτό το βιβλίο η συγκλονιστική πάλη της Μιοάρα ξετυλίγεται μπροστά στα μάτια του αναγνώστη αριστοτεχνικά. Η μάχη της ηρωίδας αναδεικνύεται σε μάχη με τον ίδιο της τον εαυτό. Και όταν νικήσεις τον ίδιο σου τον εαυτό διά της χάριτος του Θεού, τότε και ο καρκίνος ακόμη μπορεί να γίνει Αγάπη και Χάρη!
Η απόδοση του βιβλίου στη νέα ελληνική από την Πολυξένη Τσαλίκη έχει γίνει με ιδιαίτερο σεβασμό στο πρωτότυπο κείμενο, ενώ την εκδοτική μέριμνα είχε ο π. Ηλίας Διακουμάκος.

Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου:
Θα πέθαινα από χαρά να μπορούσα να ζήσω! Έχω, όμως, φθάσει στο σημείο να συνειδητοποιήσω ότι πολύ πιο ζωτικής σημασίας απ’ το να ξεφορτωθείς τον καρκίνο είναι το εξής θαύμα: να αλλάξουν οι λογισμοί σου, η ψυχή, η καρδιά, και να γεμίσεις αγάπη βλέποντας πόση αγάπη έχει βάλει ο Θεός σ’ έναν άνθρωπο, όταν θυσιάζεται για τον διπλανό του.
Μιοάρα Γκριγκόρε

Απόσπασμα από το βιβλίο:
Κοίταξα πάλι τον σταυρό στην κορυφή. Οι σκέψεις μου έτρεξαν στο κλαδί που με έσωσε όταν ήμουν επτά χρόνων, το κλαδί που με τράβηξε στη ζωή, στον αέρα, στο φως. Δεν ξέρω γιατί δεν σκοτώθηκα τότε. Αλλά μετά κοίταξα τα πέντε μου παιδιά. Τα μάτια τους με ικέτευαν να κάνω κουράγιο, να συνεχίσω να ανασαίνω. Σηκώθηκα και άρχισα πάλι την ανάβαση... Λίγο-λίγο... Συρόμουν προς την κορυφή με τη δύναμη του Σταυρού, με την αγάπη του άντρα μου και των παιδιών μου.
– Δόξα σοι, Κύριε, κατάφερα μόνο να πω και για πρώτη φορά αγάπησα την αρρώστια μου, τον καρκίνο μου, τον πόνο μου, αυτόν τον πόνο που τώρα έμοιαζε πλεγμένος με χρυσοκλωστές χαράς.
Ανεβαίναμε κι ανεβαίναμε... Προχωρούσαμε προς τον ουρανό... Βαδίζαμε προς τη σωτηρία... Ανεβαίναμε προς τον Σταυρό.