Γεγραφθέντα Γ

Ο Μπλιτς Αρίμπαφα

Πολλές φορές, όταν χρειάζεται, αυτός που παίρνει την αγάπη από εσένα δεν θέλει να την δεχθεί.
Μεγάλο λάθος της φύσης δεν είναι. Είναι όμως στρέβλωση του νου. Υπάρχει και ένας κύριος που ονομάζεται Μπλιτς Αρίμπαφα. Ο κύριος που φέρει το όνομα το οποίο φέρει και το κείμενο αυτό σαν τίτλο, χωρίς πατάτες -σίγουρα! Είναι, λοιπόν, αυτός ο κύριος πρασινολουλάκινου χρώματος, χωρίς στροφές προς το κακό του τέταρτου ορόφου, που δεν υπάρχει, διότι δεν τον έκτισαν όμορφο και με ραδιενεργά υλικά όπως: Μπετόν, αλουμίνιο και άλλα.
Μία ημέρα είναι μία και όχι πολλές περισσότερες και ο κύριος αυτός, ο οποίος φέρεται γύρω μας, αφήνει έναν τεράστιο πόνο να απλώνεται εις την πόλη, όταν ερημώνει ο νους και οι λέξεις που βγαίνουν από τα χείλη, γλιστρώντας στα υγρά, δεν δίνουν άξιο νόημα προς τους άλλους. Είναι λέξεις πεντάγωνες και άχρωμες σαν να μην λέχθηκαν.
Σε αυτές τις στιγμές ο Μπλιτς Αρίμπαφα εστί μέγιστος και γνωστός, διότι τραβά προς τα δάση κρατώντας τα μεγάλα εξωγήινα σουβλιά. Έχει πολλούς σκλάβους ηλικίας κάτω των οκτώ ετών ζωής.
Όταν έρθει η εποχή αυτή, σαν αυτήν που υπάρχει τώρα, πηγαίνει εκεί, όπως τώρα, και βάζει τα σουβλιά εις τα ώτα των σκλάβων του. Ύστερα ανάβει φωτιές και χορεύει σαν τρελός τρανός δαίμων κακού, πάνω εις σκώληκες και φωτιές.
Σιμά εις το σημείο όπου χορεύει τρελός, κακός, πανικοσπείρτης, δαιμονοκαταχθονικώς, υπάρχουν τα πανύψηλα παλάτια της παράνοιας. Εκεί ανταμώνει την υψηλή τρέλα, όπου κολυμπά εις αίμα το οποίο ξερνά ο νους από την βία, αυτήν της ανοησίας των άλλων. Εκεί τα κτίσματα έχουν τεράστιες πύλες, σιδερόδετες, σκαλισμένες, μεσαιωνικές. Μερικές έχουν δράκους, δρακάκια, δράκαινες, δράκαρους, δρακούλια, δρακουλάκια και σφιχτά χέρια επί λαιμών εμβρύων, τα οποία οι γύρω κάτοικοι τα θεωρούν φυσικά. Τα έμβρυα αυτά έχουν εις την κοιλιά τους λεπτή βελόνα κούφια που τραβά τα υγρά του στομάχου, για να φτιάξει ο μάγειρας του Αρίμπαφα το φαγητά που τον κρατάνε ζωντανό για να εμπορεί ελεύθερος ό,τι εμπορεί. Πέρα μακριά από την χώρα όπου χωρούν όλα όσα κάνει αυτός -ο Μπλιτς Αρίμπαφα- υπάρχει η χώρα των Γαλανών. Η γαλανή αυτή χώρα δεν γίνεται τώρα πια γαλανή, όπως οι Αμπελόκηποι δεν έχουν αμπέλια. Μα και αν καλοσκεφτούμε όλοι μαζί ούτε στα Πετράλωνα αλωνίζουν πέτρες. Διότι, κακά τα ψέματα, την πέτρα όπου και αν την σπείρεις δεν θα βγάλεις πέτρες ούτε κάτι άλλο ωφέλιμο για εμάς τους ανθρώπους.
Εις την Γαλανή χώρα, τώρα υπάρχει ένας Κρόκρα αμαυρός, άραχνος και κακοκιτρινομούρης, που κράζει, κράζει και ξανά μανά -ωχ!- ρίχνει σάλια και πτωχά βουλιμιαία τύπανα, που κάνουν ή σιάνουν την οχλαγωγή. Αυτή είναι ό,τι καλύτερο θέλουν όλοι.
Κάποια ημέρα θα λένε ότι ο Αρίμπαφα πήγε, χωρίς νερό και αμαυρά πέταλα λόγω αλόγου με πρασινόχρωμα βούρλα, για να λάβει τον Κρόκρα που ξανάμανά -ωχ και ξανά- θα λένε ότι ήθελε αυτόν για να γεμίσει -ωχ και αχβάχ- ένα ολόκληρο σύστημα -ασταθές- το οποίο υπάρχει μέσα εις το κτίριο των βούρλων, που δεν βουλώνουν, από αυτό όμως λαμβάνουν τον πλούτο που δολιαίνει κάθε ανθρώπινο -κακώς ονομάζομενου. Φυσικώς πήγε! αλλά δεν έφτασε το τελικό σημείο της πράξης του. Παρέμεινε όμως εκεί πηδώντας, να χορεύει τρελός εις την φωτιά μέσα, έξω, πάνω και όπου αλλού, μα σιμά της, χωρίς σφαγμένους κόκορες, διότι δεν έχουν ορμόνες -οι ορμόνες είναι το αγαπημένο φαγητό του -ω! μα… ναι!
Καθώς μία φορά και όχι δύο, χόρευε, άκουσε μία και όχι δύο εκατομμύρια τριακόσιες τριάντα χιλιάδες φωνές, να του λέει:<< Ήταν ένα μικρό χωράφι που ήταν ά! ά! άκα-λλιέρ-γητό. Οέ οέε οέ ο-έε ωιμέ μεμέ -βυζί- οέ.>>
Δύναμαι αναπαυτικώς καθήμενος, να είπω ότι δεν κουφάθηκε. Μα εμπορώ να είπω και ότι αισθάνθηκε λιγότερο παρανοϊκός, διότι η πρόταση του λέγοντος ήταν όλα όσα ψάχνει να εύρει εις την κακόμορφη και ανείπωτη ζωή του· για αυτό και εγώ σταματώ να ομιλώ γι’ αυτήν.