Κεχαόθειον

Ο συγγραφέας στο ΚΕΧΑΟΘΕΙΟΝ κατορθώνει ελεύθερα, αδέσμευτα και απαλλαγμένος από το βάρος της υλικής του ύπαρξης να προσεγγίσει τον έρωτα στον απέραντο χώρο. Η μαγεία που μας υποβάλλει η πένα του έχει σαν υπόβαθρο την ψυχολογική τάση του έρωτα στην πλήρη και ιδανική καθαρότητα του.
Η έφεση του συγγραφέα προς το νόημα της ομορφιάς του έρωτα αφυπνίζει μέσα από τα άρρητα βάθη της ψυχής του με μια μυστική υπόκρουση, θραύοντας το φράγμα του τόπου και του χρόνου και υπερακοντίζοντας την εφημερότητα του εδώ και τώρα. [...]

(Θωμάς Μιχαλιέρης, από τον πρόλογο)

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ

Θα λυπηθώ πολύ εάν θα φύγεις
Αλλά τελικά
γιατί να λυπηθώ εγώ
εσύ θα φύγεις.
(Αυτό που αισθάνομαι θα μείνει άφαντο να μου
χαϊδεύει τα μάτια όταν κοιμάμαι και θα σε ερωτεύ-
ομαι στα όνειρα που δεν θα κάνεις για εμένα και
εκεί θα είμαστε μαζί για πάντα ενώ εσύ θα είσαι
μόνη γιατί θα το βλέπω αλλά εσύ θα χάνεσαι στα
χέρια κάποιου που δύναται να μην σε ζητά στα όνει-
ρά του εκεί θα αφήνω τις λέξεις αγάπης σαν λευκά
ιπτάμενα που αγγίζουν το λεπτό γαλάζιο φως με τα
φτερά τους και μοιράζονται οι λάμψεις από τα δρο-
σερά νερά για να χαϊδεύουν τα φύλλα των λουλου-
διών όταν είναι η ώρα να μοιραστούν τα αρώματα
για να ερωτευθούν τα λουλούδια ναι το ωραίο είναι
οι πράξεις και οι σκέψεις που κάνουμε και πολλές
φορές δεν έχουμε άλλη ψυχή να ζητήσει τα δώρα
και τα μοιράζουμε στον μυρωμένο άνεμο να τα μοι-
ράσει σε όσους δύνανται να δουν την άλλη ψυχή
που ζητά ένα λεπτό παγωμένο δάκρυ χαράς που το
φροντίζει να μην λιώσει και εξατμιστεί να μην χα-
θεί εδώ ή εκεί στο απέραντο να μείνει πάντα χωρίς
να χάνει την αξία που είναι μοναδική αλλά μόνη και
την βλέπει ο ένας ή η μία)