Νέκυιαι Ωδαί

Πρόκειται για ποιήματα εμπνευσμένα και αφιερωμένα στους νεκρούς συναγωνιστές του Μανώλη Γλέζου, από την Κατοχή έως σήμερα.
Ζωές που η κάθε μία έγινε ένα σκαλοπάτι προς την Ελευθερία. Άνθρωποι που στο σύντομο πέρασμά τους από αυτό τον κόσμο συμπύκνωσαν στην ύπαρξή τους αρετές, αξίες και ιδεώδη, λόγους για τους οποίους αξίζει κανείς να ζει, παίρνουν σάρκα και οστά μέσα από αυτά τα ποιήματα. Ξετυλίγονται προσωπικές ιστορίες, ζωντανεύουν στιγμές οδυνηρές αλλά και σπουδαίες καθώς το προσωπικό ταυτίζεται με το ιστορικό και το συλλογικό, με τρόπο που όλα γίνονται μια αδιαχώριστη πραγματικότητα.
Μια ποιητική συλλογή – φόρος τιμής στους αγωνιστές που χάθηκαν και παρακαταθήκη σε αυτούς που έρχονται.

"Στήσανε πανηγύρι"

(στον Αντρέα Λυκουρίνο. Εκτελέστηκε στην Καισαριανή στις 5 του Σεπτέμβρη το 1944)

Στης ιστορίας τον αυλόγυρο
στήσανε πανηγύρι με λαούτα και βιολιά
οι θυατέρες των ονείρων και των οραμάτων,
όλοι οι σμιλευτές της ουτοπίας.

Κάλεσαν όλους τους χορευτές
να χορέψουν τον άγιο χορό της θυσίας
και να καλέσουν να τον σύρει
το δεκατετράχρονο παλληκαρόπουλο.

Όπως ακριβώς φάνταξε μέσα στο σκότος,
όταν σηκώθηκε στις μύτες των ποδιών του
για να μην αστοχήσει ο θάνατος
και χάσουν το δρόμο της ιχνηλασίας προς το δίκηο
όλα τα νειάτα που τον αναζητούν
μ' ολάνοιχτα τα πανιά των αισθήσεών τους.

(Φυλακές Αβέρωφ Μάης 1949)