Ο Αριστοτέλης και ο Επίκουρος για την ηδονή

Τόσο ο Αριστοτέλης όσο και ο Επίκουρος θεωρούν ότι η ευτυχία («ευδαιμονία») είναι ο τελικός σκοπός τον οποίο επιδιώκουν τα ανθρώπινα όντα. Και συμφωνούν ότι αφορά περισσότερο μια ψυχική κατάσταση παρά μεμονωμένα επεισόδια. Θα δώσουν ωστόσο εντελώς διαφορετικές απαντήσεις σχετικά με το που βρίσκεται η ευτυχία: Ο Αριστοτέλης θεωρεί ότι βρίσκεται στην αρετή, ο Επίκουρος στην ηδονή. Για τον Επίκουρο η αρετή είναι μέσο για την ευτυχία ενώ για τον Αριστοτέλη είναι η ουσία της.
Η αρετή της «φρόνησης» δηλαδή της «πρακτικής σοφίας» είναι και για τους δύο αποφασιστικής σημασίας για τη διάκριση μεταξύ των ηδονών που πρέπει να επιδιώκονται και αυτών που πρέπει να αποφεύγονται. Και για τους δύο η κατ' «αίσθησιν» αντίληψη αποτελεί αναγκαία συνθήκη κατάκτησης της ηδονής. Τέλος, για τον Αριστοτέλη η υψηλότερη μορφή ευτυχίας είναι η «διανοητική δραστηριότητα» ενώ για τον Επίκουρο αυτό δεν ισχύει κι έτσι η μορφή ευδαιμονίας που προτείνει είναι εφικτή για την πλειονότητα των ανθρώπων.