Γλασκώβη

iv

Δεσποινίς ντρέπομαι μα θα υπάρξει πάλι παραδοχή.
Πριν συνάψω σχέσεις μαζί σας, περιφερόμουν άσκοπα
ψάχνοντας να βρω ένα ενδιαφέρον, μια ασχολία,
να σταματήσουν να με κυνηγούν οι άδειες μέρες.
Μάταια, αυτά που ευχαριστούσαν τους άλλους με
άφηναν παγερά αδιάφορο. Ώσπου…
Έγιναν όλα στ’ αλήθεια μια ιστορία αγάπης
Ζήτησα την απόχρωση του κάθε χρώματος
Την πτυχή κάθε πιθανότητας
Υπέβαλα να τραγουδήσουν τ’ ανείπωτα βασανισμένες ψυχές
Πλήρωσα για το προνόμιο
Με θυσίασα στη γνώση
―Ούτε που ’ξερα μετά τι έκανα―
Κάθε πράξη μια τρέλα
κάθε στιγμή ένα γιατί
κάθε γιατί μια σιωπή ερεθιστική
Ανακάλυπτα από αυτήν την αρχή
Ζούσα ξανά
Όλες οι αξίες παραγκωνίστηκαν:
Τις λάτρεψα
Είδα την αιτία αγνοώντας το αποτέλεσμα και
χίμηξα να καταπραΰνω τον πόνο.
«Εγώ αγαπώ αυτές που κανείς δε τόλμησε να αγαπήσει»
Πώς άραγε όμως να μην δοξάζω τις καλές μας στι¬γμές
Αναμνήσεις της στιγμής και πάλι χαμένες;
Φόρεσα κομποσκοίνια και προσευχήθηκα
Στο διάολο κι η ελπίδα
Η αναζήτηση πρώτα ξεκινά απ’ το εγώ μας
Το χθες δίνει σκυτάλη στο σήμερα
Έτσι δεν είναι;
Άλλωστε τέτοιες προσωπικότητες με τόσες δυνατότητες
Είναι κρίμα να τυραννιούνται για πάντα στην επιφάνεια
Να μένουν στην αφάνεια
Θα μπορούσαμε και μαζί να κάναμε την τιμωρία τους πιο μεστή
Λίγο πιο εσωτερική
Κάπως πιο φιλοσοφική
Ας περάσουμε τις φιγούρες τους στη λογοτεχνική ιστορία!
(η μέγιστη τιμή)