Έτσι γεννήθηκε ο γιος του Έρωτα

ΘΥΜΗΣΕΣ Π’ ΑΝΤΕΞΑΝΕ

ΚΑΙ

ΔΕ ΣΒΗΣΑΝΕ

Έρωτες – Πόλεμοι- Στιγμές- Ώρες- Μέρες και Χρονιές. Πόνος και Χαρά- Πίκρα, της ψυχής άγριες βαρυχειμωνιές. Ήταν σταθμοί ζωής, δε θέλησαν να χαθούν και ζήσανε. Οι πληγές κλείσανε, τα σημάδια μείνανε, να μην ξεχνιούνται, κάποιες καλές στη μνήμη φώλιασαν μικρές θύμησες, που κει μέσα τράνεψαν και ρίζωσαν. Κι έτσι, γεννήθηκε τούτη η γραφή, ποτέ τους δε σβηστήκαν. Ιστορίες και γεγονότα, που άλλα έζησα και άλλα μάθημα και σχολειό γίνανε κι αυτό είναι που τέλειωσα εγώ. Αυτά στο μέσα μου κουρνιάσανε κι εκεί, το πορτρέτο μου, ζωγραφίσαν. Μ’ αυτό με τυλίξανε, αυτό κουβαλάω και θα το κουβαλάω, ως το τέλος της στράτας, που διαβαίνω στη Ζωή! Είναι αυτό, που με δίδαξε και μ’ έμαθε, πότε και πώς, ανοιχτά τα παράθυρα ν΄ αφήνω, της ψυχής και της καρδιάς. Ν’ ανοίγω για να μπαίνουν οι ματιές, να γίνει στασίδι αιώνιο στ’ απάγκιο, σ’ αυτούς που φέρουν επάξια, τον πιο ιερό τίτλο, που λέγεται «ΑΝΘΡΩΠΟΣ».

Αυτούς αναγνώστη αγκάλιασε και συ, να μπορείς να περπατάς με το κεφάλι σου ψηλά, με καθάρια την ψυχή και τη ματιά, μαζί τους στο τρανό ταξίδι, ως το τέλος του, στων αστεριώνε τα λημέρια να σ’ απιθώσει σαν θα φτάσει. Μ’ αυτά γεννήθηκα, μ’ αυτά μεγάλωσα κι αυτά κάπου σ’ ένα βιβλίο έχω γράψει.

ΑΠΟΦΘΕΓΜΑ

Άνθρωπε! Ρίξε το βλέμμα σου ερευνητικά και με μεγάλη προσοχή επάνω σου, μπροστά σ΄ έναν καθρέφτη. Κοίταξε τα μάτια σου μέσ’ απ’ τη ματιά σου.

Άφησε ελεύθερο τον Νου, να διαβάσει την ψυχή και την καρδιά σου.

Προσπάθησε να γνωρίσει ο εαυτός σου, τον άγνωστο εαυτόν του.

Τότε μόνο θα μάθεις, αν είσαι «Άνθρωπος».