Ντε προφούντις De profundis

ΑΓΑΠΗΤΕ ΜΠΟΖΙ,

Ύστερα από μακρόχρονη και μάταιη αναμονή, αποφάσισα να σου γράψω πρώτος για το καλό και των δυο μας. Μου είναι ανυπόφορη η σκέψη ότι κλείνω δυο ολόκληρα χρόνια στη φυλακή δίχως να λάβω ούτε μία γραμμή από το χέρι σου. Μόνο κάποιες ειδήσεις ή σύντομα μηνύματα από τρίτους, που κάθε άλλο παρά ευχάριστα ήταν.

Η μοιραία και αξιοδάκρυτη φιλία μας κατέληξε στην οικονομική μου καταστροφή και τη δημόσια ατίμωση. Η ανάμνηση της παλιάς στοργής που έτρεφε ο ένας για τον άλλον με κάνει να θλίβομαι αφάνταστα στη σκέψη ότι η αηδία, η πίκρα και η περιφρόνηση θα μπορούσαν να πάρουν στην καρδιά μου για πάντα τη θέση που είχε άλοτε η αγάπη. Αλλά κι εσύ πιστεύω ότι βαθιά μέσα σου θα προτιμούσες να μου γράψεις δυο λόγια που θα με συντρόφευαν στη μοναξιά της φυλακής, αντί να δημοσιεύεις τα γράμματά μου ή να αφιερώνεις ποιήματα χωρίς να με ρωτήσεις. Ποτέ δε θα διαλαλούσα δημόσια τα λόγια της βαθιάς σου θλίψης, του πάθους, της μεταμέλειας η αδιαφορίας που ίσως θα έστελνες σαν απάντηση η σαν δικαιολογία.


"Αγαπητέ Ρόμπι μαζί με το γράμμα σου στέλνω κι ένα χειρόγραφο που ελπίζω να φτάσει ακέραιο στα χέρια σου. Σε παρακαλώ πολύ να δακτυλογραφήσεις ένα αντίγραφο. Κάποια μέρα πρέπει ο κόσμος να μάθει την αλήθεια -όχι απαραιτήτως όσο ζω.. αλλά δεν είμαι διατεθειμένος να μείνω για πάντα στην πινακοθήκη των τεράτων που με τοποθετούν. Κληρονόμησα απ' τον πατέρα και την μητέρα μου ένα διακεκριμένο όνομα στη λογοτεχνία και την τέχνη, δεν θα το αφήσω να διασύρεται αιωνίως. Δεν απολογούμαι για την διαγωγή μου. Την εξηγώ..."