Ο εγωιστής γίγαντας - ο νεαρός βασιλιάς

Επίμετρο: "Το Χριστολογικό υπόβαθρο στα παραμύθια του Όσκαρ Ουάιλντ": [...] Τί θα μπορούσαν, λοιπόν, σήμερα, να μας μεταφέρουν, ποιο νόημα θα μπορούσαν να έχουν για μας αυτές οι δύο, εν πολλοίς διδακτικές, ιστορίες του Ουάιλντ; Οφείλω να σημειώσω, πως η προσέγγισή μου είναι από την οπτική γωνία της θεολογίας και αυτό παρακαλώ να μην θεωρηθεί περιοριστικό. Έστω κι αν η θεολογία δεν μπόρεσε ως προς τούτο να είναι πάντα πειστική, κατ' εξοχήν γνώρισμά της είναι ο δημιουργικός διάλογος με την πολιτισμική πραγματικότητα -τα διαχρονικά (καλλιτεχνικά και άλλα) έργα του χθες και τα αξιόλογα έργα του σήμερα. Γι' αυτό, πρέπει να ανοίγεται σε αναγνώσεις τέτοιων έργων που τα αξιοποιούν ως καλλιτεχνικά πράγματα, καθώς και η ίδια -ως τέχνη-μαρτυρία ζωής- δεν μπορεί να εκφραστεί πέρα και έξω από την ανθρώπινη γλώσσα και τους ποικίλους τρόπους της. Ως εκ τούτου, η λογοτεχνία είναι χώρος ικανός να εμπλουτίσει τη θεολογία, αποδεικνύοντας την ευχέρειά της να προσλαμβάνει από τον πολιτισμό τα καλά και τα όμορφα. Την ίδια στιγμή, η καλλιτεχνική ευαισθησία μπροστά στις (διαχρονικές) παθογένειες της κοινωνίας μπορεί να συναντήσει το φιλάνθρωπο, ασκημένο αισθητήριο της θεολογίας και έτσι, να μπολιάσει η τελευταία αναγεννητικά το λόγο της, μεταβάλλοντάς τον σε πιο καίριο, ρηξικέλευθο και ανθρώπινο. Σε πρώτο επίπεδο θα μιλούσε κανείς για δάνειο της θεολογίας από τη λογοτεχνία· μα, αν προχωρήσουμε βαθύτερα, πρόκειται για τη διάκριση χαρισμάτων που η θεολογία και η Εκκλησία απολαμβάνουν ως ίδια, παρ' όλη τη συχνή εκχώρησή τους στο βωμό της όποιας "εκκοσμίκευσης" που τις στερεί από το σώμα και το αίμα τους: το μυστήριο της σάρκωσης του Λόγου.
Περί θείου Λόγου ο λόγος και αυτό μας οδηγεί συνειρμικά, μα απόλυτα φυσιολογικά, στο υπόβαθρο των δύο ιστοριών που μας αφηγήθηκε ο Ουάιλντ, ενάμισι σχεδόν αιώνα πριν, παραμένοντας το ίδιο επίκαιρος και παραστατικός. Γιατί, έχω έντονη την αίσθηση, ότι η ιστορία του Ιησού, του σαρκωμένου Λόγου του Θεού, που αποτέλεσε ασύγκριτο παράδειγμα κένωσης και θυσίας, είναι η βάση πάνω στην οποία κτίζονται με θαυμαστή μαεστρία οι αφηγήσεις του -παρότι παρατηρεί κανείς διαφορετικές επιμέρους εμφάσεις, το Χριστολογικό πρότυπο είναι διακριτό και στα δύο παραμύθια. Αυτό παρατηρείται, εξάλλου, και στα περισσότερα από τα υπόλοιπα της συλλογής η οποία τα συμπεριέλαβε, με κορυφαίο -ίσως- τον "Ευτυχισμένο Πρίγκιπα" που χαρακτήρισε, δικαίως, και τον τίτλο της.