Camino Real

Αν και ο Τέννεσση Ουίλλιαμς δεν χρειάζεται συστάσεις, το Καμίνο Ρεάλ αποτελεί ίσως το πιο παραγνωρισμένο έργο του. Περισσότερο γνωστό για την αντιφατική υποδοχή που έτυχε από κοινό και κριτικούς στο πρώτο του ανέβασμα επί σκηνής (1953) και από τις μετέπειτα απόπειρες ορισμένων σκηνοθετών να το αναδείξουν, πρόκειται χωρίς αμφιβολία για το πιο ιδιαίτερο και τολμηρό έργο του συγγραφέα. Με το Θέατρο του Παραλόγου να κάνει μόλις τα πρώτα του βήματα στα σανίδια της Ευρώπης και μια Αμερική αλλεργική όχι μονάχα στις θεατρικές καινοτομίες, αλλά σε οποιαδήποτε επαναστατική «εισβολή» (περίοδος Μακαρθισμού), το Καμίνο Ρεάλ πρέπει να ήταν κάτι το πρωτοφανές για το κοινό: μια πλοκή που κυλάει ακροβατώντας μεταξύ λογικού και παραλόγου, απρόσμενες «συναντήσεις» γνωστών (και λιγότερο γνωστών) λογοτεχνικών προσώπων, ηθοποιοί που τρέχουν πάνω κάτω στους διαδρόμους του Μπρόντγουεϊ κ.ο.κ.
Είναι όμως πράγματι το Καμίνο Ρεάλ ένα πυροτέχνημα με ασαφή νοήματα, κρυμμένα κάτω από στοιβάδες απρόσμενων και περίτεχνων συμβολισμών; Την απάντηση μας τη δίνει το ίδιο το κείμενο: το Καμίνο Ρεάλ δεν είναι παρά ένα όνειρο, μάλλον ένας εφιάλτης του Δον Κιχώτη, από τον οποίο ο συγγραφέας μας καλεί να ξυπνήσουμε. Η τοποθεσία, οι ήρωες, οι μορφές είναι εκεί για να μας
παραπέμψουν σε κάτι άλλο, κάτι βαθύτερο, ανησυχητικά οικείο. Όπως και στα όνειρα, έτσι και στο Καμίνο Ρεάλ αυτό που αντέχει στον χρόνο, περισσότερο από τα επιμέρους συστατικά του, είναι η αίσθηση που μας αφήνει μόλις ανοίξουμε τα μάτια μας: της προσμονής ή της ανησυχίας, της νοσταλγίας ή της επιθυμίας να αιωρηθούμε έστω και για μερικές στιγμές ακόμη στο βασίλειό του.