Ρωμαϊκή ιστορία

Η περίοδος ανάμεσα στην άλωση της Κωνσταντινούπολης από τους σταυροφόρους της Τετάρτης Σταυροφορίας, το 1204, και στις εμφύλιες δυναστικές διαμάχες των Παλαιολόγων, που τερματίζονται το 1359, είναι ένα μεγάλο κεφάλαιο της ιστορίας του ελληνισμού. Η εγκαθίδρυση της λατινικής κυριαρχίας στα εδάφη του διαμελισμένου βυζαντινού κράτους σήμανε την αρχή του τέλους του, συνάμα όμως έδωσε την ευκαιρία στον ελληνισμό να συνειδητοποιήσει την εθνική του υπόσταση, ν' αναπτύξει τη ζωτικότητά του και να ετοιμάσει την αντεπίθεσή του. Οι αυτοκράτορες της Νίκαιας, ύστερα από σκληρούς αγώνες, ανακαταλαμβάνουν, το 1261, την Κωνσταντινούπολη και ανασυστήνουν τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία. Με πρωτεύουσα και πάλι τη βασιλεύουσα των πόλεων, το κράτος των Παλαιολόγων θα εμπλακεί, στα χρόνια που ακολουθούν, σε ατελείωτες πολεμικές αναμετρήσεις, σε διπλωματικές προσεγγίσεις και ίντριγκες, σε συμμαχίες και συμπαρατάξεις με όλους τους παράγοντες της περιοχής των Βαλκανίων. Ταυτόχρονα, δύο εμφύλιοι πόλεμοι υποσκάπτουν τα θεμέλια του κράτους και προδιαγράφουν την τελική τραγωδία του 1453, εκατό χρόνια αργότερα.