Η σάλπιγγα της αποκάλυψης ΜΕΤΑΧΕΙΡΙΣΜΕΝΟ

Κριτική:

Η επιστημονική φαντασία έχει κατηγορηθεί επανειλημμένως για ανεδαφικότητα, εκτροπή του κοινού της από τα καθημερινά του προβλήματα και, κατ’ επέκταση, μετατόπιση της ανθρώπινης κοινότητας στη σφαίρα της «ονειρικής» φαντασίας, γενικώς ότι βρίσκεται εκτός πραγματικότητας. Και όμως, επί της ουσίας είναι ο μόνος λογοτεχνικός ήχος, η μόνη «δημιουργική» γραφή που συλλαμβάνει και τον παλμό και το στίγμα και την ανάσα της προαναφερθείσας πραγματικότητας και, κυρίως, τον «πιθανό» βηματισμό του επερχόμενου μέλλοντος, καθώς αφουγκράζεται τις «συνομιλίες», αλλά και τις πολύπλοκες διεργασίες των παρασκηνίων, είτε πολιτικές είτε κοινωνικές είναι αυτές. Με ελάχιστες παρεκκλίσεις, ενίοτε η «προφητική» χροιά που της αποδίδουν, τουλάχιστον οι φανατικοί οπαδοί της αλλά και ορισμένα μέλη της επιστημονικής κοινότητας, επαληθεύεται. Συνήθως με απρόβλεπτες συνέπειες για το παρόν και το μέλλον του κόσμου - αλλά και για την ποιότητα της Ιστορίας του, υπό ευρεία έννοια, φυσικά.

Το υποδηλώνει -και το πιστοποιεί- με ανατριχιαστικά, λογοτεχνικό, βέβαια, τρόπο, ο Κωνσταντίνος Γρίβας στο ιδιαιτέρως ενδιαφέρον για το εσωτερικό και όχι μόνο μήνυμα που εκπέμπει, μέσω του πολιτικού θρίλερ, σκληρής επιστημονικής φαντασίας μυθιστόρημά του. Ο συγγραφέας είναι ειδικός σε θέματα νέων πολεμικών τεχνολογιών και γεωπολιτικής ανάλυσης, γεγονός που προσδίνει μια άλλου είδους βαρύτητα στον «μυθιστορηματικό» του λόγο. Επιφανειακά, στο ανά χείρας προκλητικό και «ανησυχητικό» πόνημά του αφηγείται με κινηματογραφική ενάργεια και παραστατικότητα μια επίθεση στην «καρδιά του εχθρού», προκειμένου να αποφευχθεί ένας βιβλικός Αρμαγεδδώνας. Στο παρασκήνιο, όμως, ασχολείται με τον «υπαρκτό» τρόμο της πραγματικότητας, που σχετίζεται άμεσα με τα νέα, εφιαλτικά, «έξυπνα», οπλικά συστήματα και, κυρίως, με τις αμφίβολες ισορροπίες δυνάμεων που η ανακατάταξή τους μπορεί να αλλάξει εν μια νυκτί, στην κυριολεξία, όχι απλώς το παγκόσμιο τοπίο, αλλά να καταστρέψει, να εξαφανίσει από την κοσμική γεωγραφία τον πλανήτη Γη. Ενδεχομένως, το «μελλοντολογικό παραμύθι» του να μοιάζει υπερβολικό, παράλογο, ένα αποκύημα φαντασίας. Η πραγματικότητα όμως είναι παράλογη και συνήθως υπερβαίνει τη φαντασία - ακόμη και την πλέον κραυγαλέα κινδυνολογία. Η «μυθολογία» του συγγραφέα που υποστηρίζει το εν λόγω σκεπτικό είναι αποκαλυπτικά ενδεικτική.

Στο κοντινό μέλλον το Νέο Χαλιφάτο, που έχει συγκροτηθεί από μια κλίκα φανατικών νεοϊσλαμιστών οραματίζεται την καταστροφή - εξαγνισμό της ανθρωπότητας, προκειμένου να επιτευχθεί έτσι «ο θρίαμβος του θελήματος του Θεού», διότι «αν ο κόσμος μείνει αμαρτωλός δεν αξίζει να ζει και πρέπει να πεθάνει». Το πυρηνικό υπερόπλο που θα πραγματοποιήσει τη «θεϊκή πράξη», ένα θαύμα υπερτεχνολογίας, μια τρομακτική βόμβα που θα ενσπείρει τον όλεθρο, ονομάζεται Σάλπιγγα της Αποκάλυψης. Μια ομάδα κομάντος υπό Ελληνα αρχηγό αναλαμβάνει το απεγνωσμένο έργο της εξουδετέρωσής της.

Με αδρές πινελιές, σκληρό λόγο, πρωτοπρόσωπη αφήγηση που αποφεύγει την όποια καλλιέπεια, ο συγγραφέας καταθέτει τα συμπεράσματά του: Ο πλανήτης δύσκολα μπορεί να αντέξει έναν πυρηνικό πόλεμο μεγάλης ή μεσαίας κλίμακας. Μέσω του μυθιστορήματός του, που βασίζεται σε ένα πλούσιο πραγματολογικό υλικό, κρούει τον κώδωνα του κινδύνου. Πρέπει να τον ακούσουμε πριν ηχήσει η Σάλπιγγα της Αποκάλυψης. Διότι τότε θα είναι πολύ αργά.

Μάκης Πανώριος, Η Καθημερινή, 28/10/2007