Φόνος στο πανεπιστήμιο

Άνισο από αρκετές επόψεις αστυνομικό μυθιστόρημα με κύριο γρίφο ένα διπλό φονικό πανεπιστημιακών δασκάλων. Η σ. αγκομαχά στις πρώτες 100 με 120 σελίδες του βιβλίου ώσπου να δώσει μια γενική εικόνα του πανεπιστημιακού χώρου και να περιδιαβεί εν τάχει κάποια βασικά πρόσωπα του έργου αλλά κατορθώνει σιγά σιγά να απογειώσει το μυθιστόρημά της όταν αρχίζει να ξετυλίγεται το ανακριτικό παιχνίδι. Η έρευνα τρέχει με ιλιγγιώδεις εξωανθρώπινους ρυθμούς όλες τις ώρες της ημέρας και της νύχτας. Κάποιες προσπάθειες της σ. ώστε η αφήγηση να εμβαθύνει στην προσωπική ζωή του αρχιεπιθεωρητή που είναι επικεφαλής των ερευνών, σπάζοντας τη ροή των αλλεπάλληλα αναδυόμενων γεγονότων της αστυνομικής πλοκής, μένουν –κατά τη γνώμη μου- ημιτελείς και δεν ικανοποιούν πλήρως. Από ένα ορισμένο σημείο κι έπειτα ο αναγνώστης ψυχανεμίζεται την τελική κατάληξη, που τουλάχιστον για τον ένα από τους δυο φόνους φαίνεται σχεδόν πεντακάθαρα. Αυτό για μένα δεν είναι άσχημο αφού στις προθέσεις της συγγραφέως δεν ήταν να γράψει ένα αστυνομικό μυθιστόρημα -γρίφο αλλά ένα μυθιστόρημα με κοινωνικές και ψυχολογικές προεκτάσεις, πράγμα το οποίο και κατορθώνει με αρκετή μαεστρία. Κακή εντύπωση, τέλος, προκαλούν τα πολλά και συνεχόμενα τυπογραφικά, συντακτικά αλλά και ορθογραφικά λάθη
( π.χ. εντοπίστηκαν λέξεις να γράφονται διαφορετικά, άλλες που γράφονται λειψές επειδή λείπουν συλλαβές κλπ) γεγονός που δεν προσθέτει στην τελική εικόνα. Με λίγα λόγια πρόκειται για ένα αξιόλογο αστυνομικό μυθιστόρημα που σίγουρα θα ικανοποιήσει τον αναγνώστη αλλά σαφώς υπάρχουν καλύτερα από αυτό.