Ήλιοι νυχτερινοί

Η αλλαγή των χρωμάτων



Βότσαλα


Εξαίσια στρογγυλά γλυπτά.

Κάτασπρα, γκρίζα, χρωματιστά.

Ξεχνιέται η αφή μου στη λειασμένη ράχη τους

ψαύω τη στρογγυλάδα τους, μαζεύω

πέντε στο ίδιο μέγεθος

–τα παιδικά πεντόβολα.



Βότσαλα σ’ άλλα σχήματα:

Κουφέτα από χιλιάδες γάμους

πλάι στη θάλασσα.

Καρδιές, πλοία ή βάρκες.

Πάνω τους σχέδια θαρρείς

αφηρημένης τέχνης

ή κλασικά, τοπία και πορτραίτα.



Ω! Πώς αγάλλεται η ματιά

πώς γαληνεύει η καρδιά στον ήχο τους

καθώς κατρακυλούν στο κύμα.



Έτσι, τ’ αμέτρητα μετρώ, τον χρόνο

ενώ τα χέρια αποξεχνιούνται

ν’ ανασκαλεύουν διψασμένα

γι’ αυτήν, την αψεγάδιαστη μορφή

το τέλειο σχήμα, την άψογη επιφάνεια

την τέλεια της ζωής στιγμή

που όλο νομίζεις πως τη βρίσκεις

κι όλο χάνεται.


***


Η αλλαγή των χρωμάτων


Πώς η Αγάπη από μέσα μας χάνεται

πώς αλλάζουν τα χρώματα γύρω μας

της ελπίδας το φως από πράσινο

ξάφνου πώς μίσους κίτρινο γίνεται.

Σ’ ένα ροζ ξεπλυμένο το κόκκινο

παλιού πάθους πώς μεταμορφώνεται

το γαλάζιο πώς βάφεται ολόγκριζο

της χαράς το λευκό, μαύρο απόγνωσης.

Το απαλό χρώμα δύσης πώς γίνεται

βαθύ μωβ αξεπέραστου πένθους μας

και το μπλε της ακύμαντης θάλασσας

μολυβί τρικυμίας μαινόμενης.



Στην ψυχή πώς αλλάζουν τα χρώματα

και μια κούραση-σκόνη απλώνεται

αργά πάνω στα αισθήματα κι ύστερα

την καρδιά μας τρυπάει ως το βάθος της

τις αισθήσεις προσβάλλει, την όραση

αλλοιώνει και μένει θολώνοντας

όσα χρόνια ζωής μάς απόμειναν.