Ο κλέφτης

Ο Γερμανός ποιητής, πεζογράφος και δραματουργός Γκέοργκ Χάυμ (1887-1912) ολοκλήρωσε τη συλλογή "Ο κλέφτης" το 1911, μόλις έναν χρόνο πριν από τον πρώιμο θάνατό του από πνιγμό
στα παγωμένα νερά του ποταμού Χάφελ τον Ιανουάριο του 1912. Ωστόσο, χρειάστηκε να περάσει άλλος ένας χρόνος προτού ο εκδοτικός οίκος Ernst Rowohlt τολμήσει να εκδώσει το βιβλίο το 1913, εκτιμώντας αρχικά ότι τα επτά αφηγήματα, που στρέφονται γύρω από κοινωνικές εξεγέρσεις, μολυσματικές νόσους, κατάκοιτους, μανιακούς δολοφόνους και νεκρούς, μάλλον θα απωθούσαν το αναγνωστικό κοινό. Απαντώντας στις επιφυλάξεις του εκδότη, ο Χάυμ επεσήμανε ότι όσο είχε επιλέξει ο ίδιος τα θέματά του, άλλο τόσο τον είχαν επιλέξει και εκείνα.

Η αμφίδρομη αυτή σχέση που συνδέει τον Χάυμ και το λογοτεχνικό του υλικό αντικατοπτρίζεται στην ωμή απεικόνιση της άθλιας καθημερινότητας των μεγαλουπόλεων, την οποία ο ίδιος είχε βιώσει από πρώτο χέρι στο Βερολίνο των αρχών του 20ού αιώνα. Οι συμβολικές και λυρικές προεκτάσεις του έργου του, γεννημένες από τη συνείδηση της ασχήμιας των πραγμάτων, η αδιαμφισβήτητη επίδραση του Νίτσε, του Μπωντλαίρ και του Ρεμπώ, η απεικόνιση τοπίων και χαρακτήρων που απηχούν άμεσα τις φωτοσκιάσεις των μαέστρων της φρίκης Φρανθίσκο δε Γκόγια και Γκυστάβ Ντορέ, αλλά και τη νοσηρή πολυχρωμία του Βίνσεντ βαν Γκογκ και του Έντβαρντ Μουνκ, συνθέτουν ορισμένα από τα στοιχεία τα οποία δικαιολογημένα κατατάσσουν τα αφηγήματα του παρόντος τόμου ανάμεσα στα σημαντικότερα πεζογραφικά δείγματα του πρώιμου γερμανικού εξπρεσιονισμού.