Το εθνοκρατοκεντρικό σύστημα τον 21ο αιώνα

Το βιβλίο με τίτλο «ΤΟ ΕΘΝΟΚΡΑΤΟΚΕΝΤΡΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΤΟΝ 21ο ΑΙΩΝΑ. Παθογένειες, αδιέξοδα, αίτια, πολιτικός στοχασμός, Μεταμοντέρνος εθνομηδενισμός versus Έθνος και Πολιτισμός» υπό ένα συγκριτικό μακροϊστορικό πρίσμα και με επίκεντρο τις τάσεις όπως διαμορφώνονται τον 21ο αιώνα, περιγράφει και ερμηνεύει τις δομές, τις λειτουργίες και τους προσανατολισμούς του σύγχρονου εθνοκρατοκεντρικού κόσμου καθώς κινούμαστε βαθύτερα στον 21ο αιώνα.

Κύριος σκοπός είναι η συνεισφορά στην κατανόηση των παθογενειών, των προσανατολισμών και των προϋποθέσεων που ενδυναμώνουν ή αποδυναμώνουν τον πολιτικό και στρατηγικό ορθολογισμό των πολιτικών και στρατηγικών αποφάσεων. Η διαρκής ενδυνάμωση του εθνικού πολιτισμού στα θεμέλια κάθε κοινωνικής οντότητας είναι προϋπόθεση πολιτικού και στρατηγικού ορθολογισμού, προϋπόθεση υψηλότερων δημοκρατικών βαθμίδων και προϋπόθεση διαρκούς καλλιέργειας της πολιτικής παιδείας των πολιτών.

Την σύγχρονη εποχή μπορεί εντός των κρατικών διοικητικών εποικοδομημάτων να κυριαρχούν πανομοιότυπες εναλλασσόμενες ολιγαρχικές κομματικές εξουσίες οι οποίες «εκλέγονται» περιοδικά ή απροσχημάτιστα ορίζονται δεσποτικά, αλλά, διαχρονικά, καταμαρτυρείται ότι τα έλλογα ανθρώπινα όντα μέσα στα θεμέλια των εποικοδομημάτων αδιάλειπτα αναπτύσσουν τον εθνικό τους πολιτισμό, εδραιώνονται πολιτισμικά και αγωνίζονται για αυτεξούσιο συλλογικό βίο δημοκρατικά προσανατολισμένο.

Για κάθε κοινωνικοπολιτικό σύστημα ενώ δεν είναι εφικτό να προβλεφθεί το πώς θα εξελιχθούν και συμπεριφερθούν οι άνθρωποι, η διαχρονία διδάσκει ότι για εγγενείς λόγους που αφορούν την ιδιοσυστασία των έλλογων ανθρώπινων όντων οι πολίτες συνειδητά ή ανεπίγνωστα «παραμονεύουν» να καταστούν εντολείς μιας ανακλητής εξουσίας και διαμορφωτές του κοινωνικοπολιτικού γίγνεσθαι. Όσο πιο συνειδητά, υπεύθυνα και ορθολογιστικά σκέπτονται και αποφασίζουν οι πολίτες τόσο περισσότερο κοντεύουν την Ιθάκη της πολιτικής ελευθερίας.

Ακόμη, η διαχρονία διδάσκει ότι τα τρία συμπλεκόμενα πεδία του ανθρώπου, των κρατών και του διεθνούς συστήματος όλα και πάντα είναι ρευστά και απρόβλεπτα. Οι εσχατολογίες βλάπτουν και αποδυναμώνουν. Με διαφορετικά λόγια, η πολιτική και διεθνής ζωή είναι μια Οδύσσεια. Μείζονος σημασίας είναι ο προσανατολισμός και οι προϋποθέσεις εντός του προσανατολισμού. Περιθώρια για ουτοπίες, ευσεβείς πόθους και σπάταλες μάταιες ελπίδες δεν υπάρχουν.

Κατά την διάρκεια του ταξιδιού αυτής της Οδύσσειας των ανθρώπων των κρατών και του κόσμου έχουμε φαινόμενα στασιμότητας, αντιστροφών, οπισθοδρομήσεων και εκτροπών, αλλά είναι εκπληκτικό το πώς και πόσο διαχρονικά τα έλλογα ανθρώπινα οντότητα αναπτύσσουν την κοινωνική τους βιολογία και δυναμώνουν την εθνική τους οντολογία.

Η απελπισία, η απόγνωση, η σπασμωδικότητα και οι προσχωρήσεις σε ανυπόστατες εσχατολογίες δεν ενδείκνυνται καθότι αντιστρέφουν ή και εκμηδενίζουν τις προοπτικές υψηλότερων δημοκρατικών βαθμίδων και ενισχύουν την διαιώνιση εναλλασσόμενων ολιγαρχικών δεσποτικών καθεστώτων.

Στο τέλος παρατίθενται τα περιεχόμενα που προσφέρουν μια σχηματική απεικόνιση των προσανατολισμών και του περιεχομένου βιβλίου. Με δεδομένους τους περιορισμούς μιας προσπάθειας σύντομης απεικόνισης μερικών πτυχών του περιεχομένου θα μπορούσαμε να αναφερθούμε σε μερικές πτυχές.

ΚΑΤΑ ΠΡΩΤΟΝ, προσανατολισμός του σύγχρονου κρατοκεντρικού διεθνούς συστήματος και οι προϋποθέσεις εντός αυτού του προσανατολισμού απαιτείται να τυγχάνουν συγκριτικής εξέτασης με τις διαχρονικές κοσμοϊστορικές εμπειρίες των διαδρομών από τους προκλασικούς στους κλασικούς χρόνους και στην συνέχεια στην χιλιετή Βυζαντινή κοσμοπολιτεία. Τίθενται πολλά ερωτήματα ως προς το κατά πόσο μετά την πτώση της Θεοκρατίας, την Αναγέννηση και τον διαφωτισμό ο πολιτικός πολιτισμός κινήθηκε ανοδικά ή καθοδικά.

Για να εξεταστούν με αντισυμβατικό τρόπο τόσο κρίσιμα ζητήματα και για να φωτιστούν οι προϋποθέσεις του 21ου αιώνα, το βιβλίο «ΤΟ ΕΘΝΟΚΡΑΤΟΚΕΝΤΡΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΤΟΝ 21ο ΑΙΩΝΑ» αποστασιοποιείται από ανούσιες υψιτενείς μεθοδολογίες από τις οποίες, βασικά και ουσιαστικά, πάσχουν όλες οι επιστημονικά μεταμφιεσμένες σύγχρονες εκδοχές ιδεολογικής πολιτικής θεολογίας. Για να αξίζει τον κόπο να γράφονται και να διαβάζονται κείμενα για τον άνθρωπο, το κράτος και την διεθνή πολιτική, χρήζει να τίθεται στον πυρήνα της ανάλυσης η διαχρονική και σύγχρονη πραγματικότητα, να αντιπαραβάλλεται με τις ανυπόστατες εσχατολογίες και να γίνονται συγκρίσεις με τρόπο απλό, κατανοητό και πολιτικά χρήσιμο.

Συνοψίζουμε: Μείζονος σημασίας είναι

1) να τυγχάνει περιγραφής και ερμηνείας η απτή, πασιφανής και καταμαρτυρούμενη σύγχρονη πραγματικότητα,
2) η ανάλυση να εντάσσεται συγκριτικά στην μεγάλη κοσμοϊστορική εικόνα των διαδρομών της πολιτικής εποχής πέντε περίπου χιλιετιών και
3) να αναδεικνύονται τα διαχρονικά αναλλοίωτα κριτήρια και παράγοντες που η ιστορική εμπειρία διδάσκει ότι δυναμώνουν ή αποδυναμώνουν τον πολιτικό πολιτισμό.

ΔΕΥΤΕΡΟΝ, ενέχει σημασία το γεγονός ότι το βιβλίο «ΤΟ ΕΘΝΟΚΡΑΤΟΚΕΝΤΡΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΤΟΝ 21ο ΑΙΩΝΑ. …» ολοκληρώθηκε σε μια φάση πολλών μεταβάσεων.

Κατ’ αρχάς, όσον αφορά τον υπογράφοντα, μετά από μια βασανιστική προσπάθεια πολλών δεκαετιών συμμετοχής στην διεθνή και ελληνική βιβλιογραφία περί τα διεθνή, σταδιακά εκκολάφθηκε η επιθυμία συγγραφής κειμένων τα οποία ρητά και ξεκάθαρα παρακάμπτουν παντελώς την συμβατική σοφία των σύγχρονων επιστημονικά μεταμφιεσμένων αναλύσεων της ιδεολογικής πολιτικής ιδεολογίας, η οποία, λόγω κεκτημένης ταχύτητας, Μεταψυχροπολεμικά συνεχίζει να κυριαρχεί συντριπτικά μέσα στην παγκόσμια πανεπιστημιακή Ιερουσαλήμ. Οι λόγοι που κυριάρχησε είναι ή πρέπει να είναι γνωστοί, και επειδή αφορούν ζωτικά το σήμερα και το μέλλον καταβάλλεται προσπάθεια να φωτιστούν επαρκώς.

Οι αναλύσεις για τον άνθρωπο, τα κράτη, την διεθνή πολιτική και τον τρόπο που συμπλέκονται ή διακρίνονται χρήζει πλέον να στερούνται εσχατολογικών ιδεοληψιών και να εστιάζουν την προσοχή στα κύρια, σημαντικά και τα αληθινά. Τα κύρια και σημαντικά είναι οι καταμαρτυρούμενες πραγματικότητες που σχετίζονται ευθέως με το ενδοκρατικό κοινωνικοπολιτικό γίγνεσθαι, τον προσανατολισμό του κρατοκεντρικού συστήματος και των προϋποθέσεων εντός αυτού του προσανατολισμού. Μόνο έτσι είναι χρήσιμες οι αναλύσεις που αφορούν τους πολίτες, τα κράτη και τον κόσμο.

Για παράδειγμα, εκτιμήθηκε ότι είναι μεγάλης σημασίας η περιγραφή και ερμηνεία των αιτίων στα οποία οφείλεται η συνεχιζόμενη διολίσθηση του πολιτικού στοχασμού στην προαναφερθείσα επιστημονικά μεταμφιεσμένη ιδεολογική πολιτική θεολογία. Διολισθαίνει επίσης σε ανούσιες συμβατικές «επιστημονικές διαμάχες» οι οποίες εάν δεν σχετίζονται με τις επικοινωνιακές και προπαγανδιστικές ανάγκες των κρατικών στρατηγικών, σίγουρα δεν αφορούν τον αληθινό και πραγματικό κόσμο όπως ήταν, όπως εξελίχθηκε και όπως είναι τον 21ο αιώνα.

ΤΡΙΤΟΝ, μια κομβική μεταβατική φάση του μετά-Μεσαιωνικού κρατοκεντρικού διεθνούς συστήματος ήταν το τέλος του Ψυχρού Πολέμου το 1989-90. Κρίσιμο ερώτημα που χρήζει να απαντηθεί καθώς κινούμαστε βαθύτερα στον 21ο αιώνα είναι το κατά πόσο, κατά την διάρκεια των τριών Μεταψυχροπολεμικών δεκαετιών υπάρχουν ενδείξεις αντιμετώπισης των κληρονομημένων παθογενειών του πλανητικού πλέον πολυπολικού διεθνούς συστήματος. Ένα μεγάλο συναφές σύγχρονο ζήτημα που χρήζει να τύχει βάσιμης και ουσιαστικής απάντησης είναι το κατά πόσο συνειδητοποιήθηκε το γεγονός ότι εξαντλήθηκαν τα περιθώρια αντιμαχιών με άξονα ανυπόστατα θεωρήματα, ιδεολογήματα, αφέλειες, ουτοπισμούς κάθε είδους και μετακρατικές οικουμενικίστικες εσχατολογίες για το τέλος των κρατών, του κλασικά νοούμενου κοινωνικοπολιτικού γίγνεσθαι και της εθνικής ανεξαρτησίας ως προϋπόθεση συλλογικής ελευθερίας κάθε κοινωνίας.

Είναι χαρακτηριστικό, πάντως, ότι Μεταψυχροπολεμικά αντί μιας πολιτικής και στοχαστικής ανασύνταξης, είχαμε τόσο νέες οικουμενικίστικες μεταμφιέσεις ηγεμονικών στρατηγικών όσο και νέες εκδοχές μεταμοντέρνων μηδενιστικών παραδοχών περί έλευσης μιας μυστήριας ανθόσπαρτης «παγκοσμιοποίησης». Ουκ ολίγοι είτε λόγω πολιτικής μυωπίας είτε επειδή αυτό εξυπηρετούσε τις επεμβατικές στρατηγικές συγκεκριμένων ηγεμονικών δυνάμεων αυτής της ιστορικής συγκυρίας, υποστήριξαν ότι τα κράτη είναι περίπου περιττά, ότι οι εθνικοί πολιτισμοί προϊόν φαντασίας και ότι η ιστορική αυτογνωσία είναι περιττή γιατί αποδυναμώνει την επερχόμενη μυστήρια παγκόσμια ενότητα.

Ο πόλεμος της Ουκρανίας λογικά έπρεπε να διεγείρει την λογική πολλών για να συνειδητοποιήσουν ποια είναι η πραγματική κατάσταση όσον αφορά τα κράτη, το διεθνές σύστημα και τις ηγεμονικές δυνάμεις του σύγχρονου κόσμου. Κάτι τέτοιο δεν καταμαρτυρήθηκε και η ανάλυση το τονίζει. Εξ ου και είναι επιτακτική η ανάγκη αντί-συμβατικών κειμένων που αναλύουν την πασίδηλη κρατική και διεθνή πραγματικότητα. Τα αίτια απουσίας ενός στοχαστικά, πολιτικά και στρατηγικά ρεαλιστικού ορθολογιστικού προσανατολισμού κατά την διάρκεια των τριών δεκαετιών της Μεταψυχροπολεμικής εποχής είναι πολλά και δεν προέκυψαν ξαφνικά.

Αναζητούνται στα παραδόξως δοξασμένα μετά-Μεσαιωνικά χρόνια όταν εν μέσω μιας πλανητικά εκτεταμένης αποικιοκρατίας, διαρκών ηγεμονικών συγκρούσεων και αβάστακτων γενοκτονιών και εθνοκαθάρσεων εκκολάφθηκαν στοχαστικές και πολιτικές ασθένειες που διαιωνίστηκαν με τα εσχατολογικά ιδεολογικά δόγματα και με νέες (μεταμοντέρνες) μηδενιστικές παραδοχές που τα συγχωνεύουν και τα διαδέχονται. Εύστοχα και ορθά, στην Ελληνική γλώσσα αυτά αποδίδονται με τον όρο εθνομηδενισμός, εξ ου και ως στοχαστικό και πολιτικό φαινόμενο τέθηκε στον πυρήνα των αναζητήσεων των αιτίων των παθογενειών και των αδιεξόδων.

Ένα κύριο χαρακτηριστικό των στοχαστικών τάσεων των μετά-Μεσαιωνικών χρόνων, ακριβώς, ήταν διολίσθηση της πολιτικής σκέψης και της πολιτικής πράξης στις μονοσήμαντες υλιστικές παραδοχές, στις αντί-μεταφυσικές παραδοχές, στις αντί-πνευματικές παραδοχές και στις μηδενιστικές παραδοχές. Τον 17ο και 18ο αιώνα -και πριν την έλευση των οικουμενιστικών μετακρατικών ανθρωπολογικά εξομοιωτικών και πολιτικά εξισωτικών ιδεολογημάτων και θεωρημάτων-, εκκολάφθηκε ο προ-πολιτικών προδιαγραφών «συνεπής μηδενισμός» (εύστοχος όρος του Παναγιώτη Κονδύλη για να περιγράψει την απόληξη της διολίσθησης που αναφέρθηκε μόλις).

ΤΕΤΑΡΤΟΝ, εύλογα τίθεται το ερώτημα για το πως αυτά και πολλά άλλα που αναλύονται στο βιβλίο σχετίζονται με την εξέλιξη του συγκαιρινού εθνοκρατοκεντρικού κόσμου; Αυτό είναι το κεντρικό ερώτημα του παρόντος βιβλίου και διαρκώς διερευνάται συγκριτικά και συνδέεται με συγκεκριμένα φαινόμενα. Μια σημαντική διαπίστωση της ανάλυσης είναι ότι Αριστοτελικά μιλώντας, όπως ήδη αναφέρθηκε και το τονίζουμε καθότι μείζονος σημασίας, οι πολίτες ως έλλογα ανθρώπινα όντα όταν συμμετέχουν στο πολιτικό γίγνεσθαι και ανεξαρτήτως δημοκρατικών βαθμίδων διαθέτουν πνεύμα. Σε αντίθεση με τις μονοσήμαντες και ανυπόστατες υλιστικές, αντί-μεταφυσικές, αντί-πνευματικές και μηδενιστικές παραδοχές που κυριάρχησαν τους μετά-Μεσαιωνικούς χρόνους, κατά την διάρκεια πέντε χιλιετιών γνωστής ιστορίας, καταμαρτυρείται ότι εξ αντικειμένου το κοινωνικοπολιτικό γεγονός είναι η σύμμειξη του πνεύματος με τα αισθητά.

Κατά συνέπεια, τίθεται πολλά και σημαντικά ερωτήματα που χρήζουν απάντησης: «Με τι πνεύμα» συμμετέχει στο κοινωνικοπολιτικό γίγνεσθαι και με ποιες άλλες εισροές επηρεάζεται ο πολιτικός προσανατολισμός των πολιτών και των κρατών; Είναι το πνεύμα των ανθρώπων που προσανατολίζεται ανθρωποκεντρικά, που σμιλεύει την πολιτική παιδεία των πολιτών και που ενδυναμώνει τις τάσεις για δημοκρατικές βαθμίδες υψηλοτέρων βαθμίδων; Μήπως αντίθετα, «οι πολιτισμοί, το πνεύμα και η ψυχή», όπως υποστηρίζει κάθε συνεπής μηδενιστής (π.χ. La Mettrie και de Sade ως αντιπροσωπευτικές περιπτώσεις) «είναι σαλέματα της ύλης»; Μήπως, όπως ακόμη υποστηρίζουν οι συνεπείς μηδενιστικές παραδοχές, δεν έχουμε πολιτική και ο καθείς είναι προορισμένος να «σκοτώνει, να βιάζει και να ηδονίζεται»; Τουτέστιν, μήπως η είσοδος στην εποχή του πολιτικού πολιτισμού πριν πέντε χιλιετίες είναι μια αυταπάτη και «το μόνο που αξίζει στους ανθρώπους» είναι η ιδιωτεία και κατ’ επέκταση το ενδεχόμενο κυριαρχίας κτηνωδών προ-πολιτικών προϋποθέσεων;! Τέτοιες προϋποθέσεις εάν κυριαρχήσουν στα πεδία του πολιτικού στοχασμού δημιουργούν πολιτικές παθογένειες, αποδυναμώνουν ή και εκμηδενίζουν το πολιτειακό γίγνεσθαι.

ΠΕΜΠΤΟ, σκόπιμα στον τίτλο και συχνά εντός κειμένου χρησιμοποιείται ο όρος εθνοκρατοκεντρικό και όχι κρατοκεντρικό διεθνές σύστημα. Μεταξύ άλλων ισχύουν τα εξής:

Α) Διαχρονικά, προϋπόθεση ύπαρξης κοινωνικοπολιτικής συνοχής εντός κάθε Πόλεως-κράτους είναι η ύπαρξη εδραίου εθνικού πολιτισμού ανθρωποκεντρικά προσανατολισμένου. Η εθνική οντολογία προηγείται του κράτους και δεν κατασκευάζεται. Οι τεχνικές κατασκευές κρατών/υπερκρατών στην βάση του ενός ή άλλου εσχατολογικού δόγματος ή γνώμης κάποιοι περιώνυμου «φιλοσόφου» δεν είναι βιώσιμες και αυτό καταμαρτυρείται διαχρονικά αλλά και σε πολλές σύγχρονες περιπτώσεις.

Β) Παράλληλα με τις ιδεολογικές εσχατολογίες για τις οποίες λογικά όλοι θα έπρεπε να είχαν ήδη καταλάβει ότι αποτελούσαν μεταμφιέσεις των ηγεμονικών αξιώσεων ισχύος, οι εθνικοαπελευθερωτικοί αγώνες δημιούργησαν δύο εκατοντάδες κράτη μέλη του ΟΗΕ. Διόλου τυχαία ενσαρκώνοντας την εκκολαπτόμενη εθνοκρατική πραγματικότητα ονομάστηκε «Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών» και όχι «Οργανισμός Ηνωμένων Κρατών». Προηγήθηκε, όπως είναι γνωστό, η Κοινωνία των Εθνών που είχε δημιουργηθεί κατά την διάρκεια του Μεσοπολέμου.

Γ) Παραδόξως και αλλόκοτα, παράλληλα με αυτό το σημαίνων γεγονός που επικύρωσε νομικά, πολιτικά και κοσμοθεωρητικά το εθνοκράτος ως τον θεσμό συλλογικής ελευθερίας και τον κυρίαρχο-αυτεξούσιο βίο ως καθεστώς του διεθνούς συστήματος, κατά την διάρκεια κοντά δύο αιώνων κυριαρχούσαν μετακρατικές εσχατολογικές ιδεολογίες οι οποίες για να εφαρμοστούν απαιτείται ένας ανθρωπολογικά εξομοιωμένος και πολιτικά εξισωμένος πλανήτης. Εν μέσω αντιφάσεων και αντιθέσεων ενίοτε υποστηριζόταν ένας εξομοιωμένος υλιστικά κινούμενος πλανήτης και άλλοτε ένας πλανήτης όπου θα υπερίσχυε η υπερεθνικότητα και δημιουργία μετακρατικών/υπερκρατικών δομών. Εξ αντικειμένου και καταμαρτυρούμενα αποτελεί προϋπόθεση για την ύπαρξη τέτοιων δομών η αποδυνάμωση ή και εκμηδένιση του πολιτειακού γεγονότος κοινωνίας και «κατασκευή» ανθρώπων προσαρμοσμένων στις μετακρατικές/υπερκρατικές δομές.

ΈΚΤΟ, επιχειρώντας να τύχει περιγραφής η διαχρονική και σύγχρονη κοινωνική, πολιτική και διεθνής πραγματικότητα, μεταξύ πολλών άλλων, στο βιβλίο «ΤΟ ΕΘΝΟΚΡΑΤΟΚΕΝΤΡΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΤΟΝ 21ο ΑΙΩΝΑ» γίνονται διαρκείς συγκρίσεις των σύγχρονων φαινομένων με τις κοσμοϊστορικές διαδρομές και τα μεγάλα γεγονότα. Αρχή του πολιτικού πολιτισμού είναι οι αφετηρίες της πολιτικής εποχής όταν οι νομάδες οι οποίοι άρχισαν να συγκροτούν ομάδες και να οργανώνονται πολιτικά πρωτόλεια. Ακολούθησαν η προκλασική εποχή, η κλασική εποχή και η χιλιετής μετακρατοκεντρική Βυζαντινή κοσμοπολιτεία. Τι ίσχυε κατά την διάρκεια αυτών των φάσεων το γνωρίζουμε ή απαιτείται να το γνωρίζουμε. Σε κάθε περίπτωση, επειδή είναι μεγάλης σημασίας για το πώς εξελίσσεται ο κόσμος Μεταψυχροπολεμικά το βιβλίο επιχειρεί να το φωτίζει, να το περιγράφει και να το ερμηνεύσει.

Αυτές οι συγκρίσεις είναι αναγκαίες τόσο για να κατανοηθούν οι παθογένειες των σύγχρονων κρατικών διοικητικών εποικοδομημάτων όσο και για να ερμηνευτούν οι προεκτάσεις του γεγονότος ότι, όπως προαναφέρθηκε, ερήμην των ολιγαρχιών εντός των διοικητικών εποικοδομημάτων, στα θεμέλιά τους εκκολάφθηκε και διαρκώς δυναμώνει και εδραιώνεται η πασίδηλη εθνοκρατοκεντρική οντολογία. Έχουμε δύο εκατοντάδες κοινωνικές οντότητες που διαθέτουν πολιτικά κυρίαρχο κράτος και των οποίων οι πολίτες αγωνίζονται για δυναμώσει ο πολιτισμός τους.

Τονίζεται ξανά: Εσχατολογικές προβλέψεις για ανθόσπαρτους προορισμούς και γραμμική κίνηση δεν ενδείκνυνται και είναι επικίνδυνες. Το ταξίδι των ανθρώπων, των κρατών και του κόσμου εγγενώς και προγραμματικά είναι μια Οδύσσεια. Το μείζον πάντα ήταν και πάντα θα είναι η Ιθάκη, όσο το δυνατό σταθερός προσανατολισμός προς την Ιθάκη και η διασφάλιση συντελεστικών προϋποθέσεων εντός αυτού του προσανατολισμού. Οι ίδιοι οι πολίτες κάθε κράτους γνωρίζουν καλύτερα από κάθε άλλο τις προϋποθέσεις τους, εξ ου και η εθνική ανεξαρτησία είναι έσχατη κοσμοθεωρητική λογική για όλες τις κοινωνίες και αποτελεί προαπαιτούμενο αυτεξούσιας κοινωνικοπολιτικής αυτοθέσπισης.

ΈΒΔΟΜΟ, για αντικειμενικούς ιστορικούς λόγους που αφορούν το πώς εξελίχθηκε ο κόσμος τους τελευταίους αιώνες, καθώς κινούμαστε βαθύτερα στον 21ο αιώνα οι παθογένειες και οι αντιθέσεις του σύγχρονου κόσμου είναι πολλές. Οι προοπτικές αντιμετώπισης και ίασης των παθογενειών, επίσης. Ενδεικτικά, μεταξύ άλλων:

α) Λογικά και παρά τους χείμαρρους ιδεολογικής θεολογίας μέσα στην οποία υποχρεωτικά ρέουν οι άνθρωποι, γίνεται ολοένα και πιο αντιληπτό στα έλλογα ανθρώπινα όντα το γεγονός του δημοκρατικού ελλείμματος. Για παράδειγμα ότι οι κοινωνικοπολιτικές και διακυβερνητικές θεσπίσεις και οι συνεπαγόμενες αναγκαίες υψηλές δημοκρατικές βαθμίδες εντός των κρατών είναι προϋπόθεση πολιτικού, οικονομικού και στρατηγικού ορθολογισμού, κοινωνικοπολιτικά προσδιορισμένης δικαιοσύνης, ευημερίας και ασφάλειας. Δεν είναι συμβατή με τις εγγενείς έλλογες ιδιότητες των ανθρωπίνων όντων η διαιώνιση πρακτικών εκλογής εναλλασσόμενων πανομοιότυπων ολιγαρχιών χωρίς εναλλακτική επιλογή ή δυνατότητα ενδυνάμωσης του ρόλου του πολίτη ως εντολέα της εξουσίας. Αυτά απορρέουν από την αντιφατική τροχιά των μετά-Μεσαιωνικών χρόνων που γέννησε πολιτικές/στοχαστικές παθογένειες που βαίνουν αντίρροπα στον ανθρωποκεντρικό πολιτικό πολιτισμό και που αντιβαίνουν στον τόπο που εξελίσσονται οι κοινωνικές οντότητες στα θεμέλια των κρατικών διοικήσεων.

β) Η πλανητική επέκταση του διεθνούς συστήματος κατά την διάρκεια των τελευταίων αιώνων και η συνεπαγόμενη τεχνολογική ανάπτυξη καθιστούν αναγκαίο και συμφέρον όλων των κρατών να υπάρχουν οι προαναφερθείσες υψηλότερων δημοκρατικών βαθμίδων κοινωνικοπολιτικές θεσπίσεις όσο και ανάλογες και αντίστοιχες διακυβερνητικές θεσπίσεις. Επιπλέον, η ραγδαία εκμηχάνιση, η μαζική παραγωγή, η μαζική κατανάλωση, τα πλανητικά επικοινωνιακά δίκτυα, η τρομοκρατία, η διεθνική ιδιωτεία κάθε είδους, εξελίξεις στο διάστημα και ο κίνδυνος πυρηνικού πολέμου, είναι μερικοί ακόμη παράγοντες που καθιστούν τις ουτοπικά στερημένες κοινωνικοπολιτικές και διακυβερνητικές θεσπίσεις απόλυτα αναγκαίες.

γ) Επίσης, καθιστούν απόλυτα αναγκαίους τους κοινωνικοπολιτικούς και διακυβερνητικούς ελέγχους που θεσπίζουν τους διεθνικούς δρώντες, οι οποίοι, εξ αντικειμένου, εάν οι δραστηριότητές τους δεν θεσπίζονται είναι η μεγαλύτερη παθογένεια του σύγχρονου κόσμου. Διεθνικοί δρώντες, οι οποίοι, εξ αντικειμένου δημιούργησαν καθεστώς ανεξέλεγκτης διεθνικής ιδιωτείας. Όμως, και πάλι Αριστοτελικά σκεπτόμενοι, τα ανθρώπινα όντα εντός Πόλεως/κράτους είναι έλλογα όντα και εκτός Πόλεως/κράτους θηρία.

δ) Ζητήματα όπως το περιβάλλον, οι λοιμοί, η εκμηχάνιση και η επέκταση των επικοινωνιακών δικτύων εάν εντάσσονται σε δομές κοινωνικοπολιτικών και διακυβερνητικών θεσπίσεων αφενός διασφαλίζονται καλύτερες ή και βέλτιστες αποφάσεις και αφετέρου διασφαλίζεται η ποιότητα των αποτελεσμάτων (για παράδειγμα καλύτερα φάρμακα σε περιπτώσεις λοιμών και καλύτερη ποιότητα βιομηχανικών και αγροτικών προϊόντων).

Κοντολογίς, κοινές ανάγκες, κοινά συμφέροντα και κοινοί κίνδυνοι καταδεικνύουν την ανάγκη για ενδοκρατικές και διακρατικές προσεγγίσεις προσαρμοσμένες στον κόσμο όπως εξελίχθηκε.

ε) Στο βιβλίο τυγχάνουν περιγραφής, επίσης, οι πολιτικά, οικονομικά και στρατηγικά ανορθολογικοί προσανατολισμοί της Μεταψυχροπολεμικής εποχής που όπως ήδη υπαινιχθήκαμε πιο πάνω κορυφώθηκαν με τον πόλεμο της Ουκρανίας. Ο πόλεμος αυτός κατάδειξε πλήρως τις κύριες παθογένειες οι οποίες εάν δεν δρομολογηθούν προσανατολισμοί ορθολογιστικής αντιμετώπισής τους, το αποτέλεσμα, υποστηρίζεται εδώ, βλάπτει όλα τα κράτη μικρά και μεγάλα. Σε πιο βαθμό βλάπτονται εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από την εξέλιξη των προσεγγίσεων διεθνούς διακυβέρνησης. Ως προς αυτά, τονίζεται και υπογραμμίζεται: Λογικό είναι να αναζητηθούν νέες προσεγγίσεις και διέξοδοι με σκεπτικό, όμως, παντελώς ουτοπικά στερημένο. Αφενός, οι κοσμοϊστορικές διαδρομές το παρελθόντος είναι διδακτικές και φωτίζουν τα αίτια των σύγχρονων παθογενειών και αδιεξόδων και αφετέρου, παρά τον προκλασικό χαρακτήρα του σύγχρονου κρατοκεντρικού συστήματος, κύριο ζήτημα είναι ο πολιτικός και στρατηγικός ορθολογισμός όπως αυτός είναι κατανοητός στην στρατηγική ανάλυση (μεταξύ εναλλακτικών αποφάσεων υιοθέτηση εκείνων των αποφάσεων που προκαλούν λιγότερο κόστος και περισσότερο όφελος).

ΌΓΔΟΟ, η ανάλυση του βιβλίου προχωρεί σε πολλά άλλα συναφή με τα πιο πάνω. Για παράδειγμα, την αναβίωση των μηδενιστικών παραδοχών που συνδυάζονται με τις μεταμοντέρνες δομές της εκμηχάνισης και των επικοινωνιών και που εξωθούν προς άτομα συρρικνωμένα και προσαρμοσμένα στις λειτουργικές ανάγκες. Στην οξεία μορφή τους, την μεταμοντέρνα εθνομηδενιστική εκδοχή, οι παραδοχές αυτές είναι εξ αντικειμένου προ-πολιτικά προσανατολισμένες. Αποτελούν μια σημαντική παθογένεια που βαίνει αντίρροπα στο ανθρωποκεντρικό δημοκρατικό γίγνεσθαι και στον πολιτικό και στρατηγικό ορθολογισμό των κοινωνιών και των κρατών. Πάντως, ενώ είναι απίθανο οι μηδενιστικές παραδοχές να οδηγήσουν τον κόσμο στην προ-πολιτική εποχή, παραμένει γεγονός ότι όσες απρόσεκτες κοινωνίες και όσα κράτη επηρεαστούν βλάπτονται ή και εκμηδενίζονται.

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

ΠΡΟΛΟΓΟΣ………………………………………………………………………………………………………13

ΜΕΡΟΣ Ι Η ΟΔΥΣΣΕΙΑ ΤΩΝ ΜΕΤΑ-ΜΕΣΑΙΩΝΙΚΩΝ ΧΡΟΝΩΝ.
ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟΙ, ΚΑΘΟΔΙΚΕΣ ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ, ΑΔΙΕΞΟΔΑ ΚΑΙ ΟΙ ΜΗΔΕΝΙΣΤΙΚΕΣ ΠΑΘΟΛΟΓΙΕΣ ΤΟΥ 21ΟΥ ΑΙΩΝΑ

ΚΕΦΆΛΑΙΟ 1. Εισαγωγικά προαπαιτούμενα: Περί Δέοντος, προ-πολιτικής εποχής, πολιτικής εποχής, «πολιτικής σκέψης», ιδεολογικής εσχατολογίας, εθνομηδενισμού κτλ

1.1. Μεταμοντέρνος Εθνομηδενισμός και η μεγάλη εικόνα στην οποία εντάσσεται……….25
1.2. Παθογένειες του σύγχρονου κρατοκεντρισμού καθώς κινούμαστε βαθύτερα στον 21ο αιώνα και μετακρατοκεντρικές λογικές…………………………………………………30
1.3. Προ-πολιτική εποχή και μετάβαση στην Πολιτική εποχή: Πολιτικό-γίγνεσθαι και το ΔΕΟΝ των αναλυτών και των πολιτισμένων ανθρώπων………………..35
1.4. «Παγκόσμια πανεπιστημιακή Ιερουσαλήμ», ιδεολογίες, εθνομηδενισμός και η
κληρονομιά παθογενειών…………………………………………………………………………………45
1.5. Η άνιση αναμέτρηση των υλιστικών-μηδενιστικών και εθνομηδενιστικών
ιδεολογημάτων με την εθνοκρατική οντολογία…………………………………………………….51
1.6. Τεχνολογία, οικονομία, φυσικός και φυσιολογικός τρόπος ζωής και κοινωνικοπολιτικές θεσπίσεις
1.7. Τα τρία επίπεδα ανάλυσης, οι προσανατολισμοί της ιστορίας, τα υλιστικά τείχη
και ο μεταμοντέρνος εθνομηδενισμός…………………………………………………………………57
1.8. Περί παραπομπών, αξιόπιστων κειμένων και η κυριαρχία της ιδεολογικής πολιτικής θεολογίας…………………………………………………………………………………………………………… 59
1.9. Κανένα δεν θίγει προσωπικά η παρούσα ανάλυση. Σκοπός είναι η διάγνωση των
αιτίων πασίδηλων παθογενειών και η καλλιέργεια γόνιμου προβληματισμού…………..62

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 2. Περί μηδενισμού και μεταμοντέρνου εθνομηδενισμού προαπαιτούμενα…………………………………………………………………………………….. 75

2.1. Ο άνθρωπος, το κράτος, το διεθνές σύστημα, η πολιτική υπόσταση του
ανθρώπου και οι τεχνολογικές εξελίξεις………………………………………………………………..75
2.2. Πολιτική και πολιτικός πολιτισμός ως όροι και ως έννοιες versus μηδενιστική
προ-πολιτική βαρβαρότητα…………………………………………………………………………………96
2.3. Νεφελοβατώντας εσχατολογικά και εθνομηδενιστικά versus περιγραφή και
γνώση της πραγματικότητας……………………………………………………………………………..104
2.4. Πολιτικός στοχασμός, μηδενισμός, εθνομηδενισμός και η παγκόσμια πανεπιστημιακή Ιερουσαλήμ ………………………………………………………………………………………………………….124
2.5. Απαιτείται στοχαστική επανάσταση και αλλαγή Παραδείγματος στα πεδία του πολιτικού στοχασμού …………………………………………………………………………………………………………..132

ΚΕΦΆΛΑΙΟ 3. Η Οδύσσεια των Νέων Χρόνων προς τα βράχια και τους κρημνούς.

Εθνοκρατοκεντρισμός και Εθνομηδενιστικές παθογένειες τον 21ο αιώνα……………..141

ΚΕΦΆΛΑΙΟ 4. Χωρίς κράτη και με άτομα στερημένα πνεύματος; Αριστοτέλης: «Σύμφωνα με τη φύση των πραγμάτων, η πόλη είναι πιο σημαντική από την οικία και τον καθένα από μας»……………………………………………………………….151

4.1. Αριστοτέλης και Πολιτεία versus ιδιωτεία και προ-πολιτική θηριωδία………………………149
4.2. «Αντί-Αριστοτελικό ατύχημα»: Παραμερίζοντας το Κοινωνικό-Πολιτικό
γεγονός για να «κατασκευαστούν» άνθρωποι, κράτη και ένας ανθρωπολογικά
εξομοιωμένος και εξισωμένος πλανήτης ……………………………………………………………..159
4.3. Μεταμοντέρνοι εθνομηδενιστές: «Επάξιοι» διάδοχοι των συνεπών μηδενιστών……….177
4.4. Οι υλιστικές-μηδενιστικές αμφιταλαντεύσεις των διαφωτιστών και ο συνεπής
μηδενισμός…………………………………………………………………………………….183

ΚΕΦΆΛΑΙΟ 5. Ιδεολογική και εθνομηδενιστική πολιτική θεολογία versus εθνοκρατοκεντρική Οντολογία. …………………………………………………………………………….189

5.1. Πρωταθλητές της ιδεολογικής εσχατολογίας και του μεταμοντέρνου
εθνομηδενισμού versus Έθνος και εθνικοί πολιτισμοί…………………………………………….189
5.2. Λογική και ορθολογιστική πολιτική σκέψη ή θολές και ανυπόστατες
οικουμενιστικές εσχατολογίες που εθελοτυφλούν μπροστά την εθνοκρατική
οντολογία……………………………………………………………………………………….200
5.3. Προσανατολισμός προς ανθρωποκεντρικό πολιτικό πολιτισμό ή προς
προ-πολιτικό προορισμό;…………………………………………………………………………………….204

ΜΕΡΟΣ ΙΙ

ΑΦΕΤΗΡΙΕΣ ΚΑΙ ΔΙΑΜΟΡΦΩΤΙΚΕΣ ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ ΤΟΥ ΜΗΔΕΝΙΣΜΟΥ, ΤΟΥ ΣΥΝΕΠΟΥΣ ΜΗΔΕΝΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΜΕΤΑΜΟΝΤΕΡΝΟΥ ΕΘΝΟΜΗΔΕΝΙΣΜΟΥ

ΚΕΦΆΛΑΙΟ 6. Η Εθνεγερσία του Ελληνικού Έθνους ως το σημαντικότερο ιστορικό γεγονός. Σύγκριση με τους θολούς και μπερδεμένους προσανατολισμούς των μετά-Μεσαιωνικών αιώνων: civitas maxima, imperium mundi, societas quasi politica et moralis κ.τ.λ ………………………………………………………………………………………………………….213
ΚΕΦΆΛΑΙΟ 7. Υλιστικά-μηδενιστικά τείχη: Αθεϊσμός > αντί-μεταφυσική > υλισμός
> αντί-πνευματικές παραδοχές > μηδενισμός > εθνομηδενισμός…………………………. 235
7.1. Περί μηδενισμού/συνεπούς μηδενισμού, μεταμοντέρνου εθνομηδενισμού
προλεγόμενα και η Οδύσσεια των ανθρώπων, των κρατών και του κόσμου………………..235
7.2. Υλιστική/αντί-πνευματική αυτοπαγίδευση: Κράτος > έθνος αντί έθνος >
κράτος/εθνοκράτος……………………………………………………………………………………………. 245

ΚΕΦΆΛΑΙΟ 8. Αντιφατικές διαδρομές και η εκκόλαψη ενός εθνοκρατοκεντρικά
δομημένου κόσμου………………………………………………………………………………………………..265
8.1. Τα βαθύτερα αίτια της διολίσθησης στον αθεϊσμό, τον υλισμό, την αντί-πνευματικότητα, τον μηδενισμό, τον θηριώδη προ-πολιτικό συνεπή μηδενισμό και τον σύγχρονο εθνομηδενισμό 265
8.2. Μηδενισμός: Αναβάθμιση της ύλης, φυσιοκρατία και παραδοχές που αντιβαίνουν στην πολιτική θέσπιση της ισχύος. ……………………………………………………………………………………274
8.3. Παλινωδίες, αμφιταλαντεύσεις και αντιφάσεις που θρέφουν τον μηδενισμό.
Υλιστική-μηδενιστική θεότητα αθέσπιστη ισχύς προ-πολιτικών προδιαγραφών…………278

ΚΕΦΆΛΑΙΟ 9. Επιστροφή στο προ-πολιτικό μεταμοντέρνο εθνομηδενιστικό μέλλον;………………………………………………………………………………………………….297
9.1. Πολιτικός πολιτισμός και εθνοκρατική βιωσιμότητα σημαίνει απουσία
μηδενιστικών παραδοχών……………………………………………………………………………………297
9.2. La Mettrie και Μαρκήσιος de Sade, οι πρόγονοι του μεταμοντέρνου
εθνομηδενισμού…………………………………………………………………………………………………301
9.3. Νίτσε: Άρματα (σύγχρονα), άλογα (διαφωτιστές) και ηνίοχοι (κλασικοί)…………………….309

ΚΕΦΆΛΑΙΟ 10. Ο μηδενισμός εντός ενός διαφοροποιημένου διαφωτισμού και ο
μεταμοντέρνος εθνομηδενισμός……………………………………………………………………………..313

ΜΕΡΟΣ ΙΙΙ ΜΕΤΑΜΟΝΤΕΡΝΕΣ ΔΟΜΕΣ: ΜΑΖΙΚΗ ΠΑΡΑΓΩΓΗ, ΜΑΖΙΚΗ ΚΑΤΑΝΑΛΩΣΗ, ΑΣΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ, ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΜΕΤΑΜΟΝΤΕΡΝΟΣ ΕΘΝΟΜΗΔΕΝΙΣΜΟΣ

ΚΕΦΆΛΑΙΟ 11. Μεταμοντέρνες δομές, εθνομηδενισμός και η Οδύσσεια του πολιτικού γίγνεσθαι ……………………………………………………………………………………………………….327
11.1. Εισαγωγικά προαπαιτούμενα: Μεταμοντέρνες δομές εν μέσω ραγδαίων
τεχνολογικών εξελίξεων που ευνοούν και θρέφουν τον μεταμοντέρνο
εθνομηδενισμό…………………………………………………………………………………………………327
11.2. Κοινωνικοπολιτικά αθέσπιστη εκμηχάνιση και «λειτουργικές ανάγκες»
versus Αριστοτελική οντολογία και δημοκρατικά προσανατολισμένο
πολιτικό γίγνεσθαι…………………………………………………………………………………………….344

ΚΕΦΆΛΑΙΟ 12. Μεταμοντέρνες δομές, εκμηχάνιση, λειτουργικές ανάγκες και η πολιτική
υπόσταση των πολιτών ………………………………………………………………………………………..361

12.1. Εθνομηδενισμός versus πολιτισμός, πολιτική υπόσταση των πολιτών.
Τεχνολογία, εκμηχάνιση και τα έλλογα ανθρώπινα όντα…………………………………………361
12.2. Μηδενισμός, λειτουργισμός και «εκπνευμάτωση-επιπεδοποίηση»
της προσωπικότητας…………………………………………………………………………………………379

ΚΕΦΆΛΑΙΟ 13. Πνεύμα, πολιτισμός, δημοκρατία, ελευθερία και εχθρικά εθνομηδενιστικά ιδεολογήματα ………………………………………………………………………………………………………. 391

ΚΕΦΆΛΑΙΟ 14. Γιατί ο μεταμοντέρνος εθνομηδενισμός μεθοδικά πλήττει τον πολίτη μέσα στην ιδιωτική σφαίρα ………………………………………………………………………………….. 395

ΜΕΡΟΣ ΙV ΠΑΡΑΡΤΗΜΑΤΑ

Παράρτημα Ι. Περί διεθνούς πολιτικής. Πολιτική Θεωρία του Διεθνούς Συστήματος. Παράδειγμα, Αξιώματα, Οντολογία, Αξιολογική Ουδετερότητα …………………………………….. 409

Παράρτημα ΙΙ. «Κριτικές» και άλλες μεταμοντέρνες τάσεις εντός και εκτός της παγκόσμιας

πανεπιστημιακής Ιερουσαλήμ……………………………………………………………………………………423

Παράρτημα ΙΙΙ. Προσανατολιστική Θεώρηση – Ιστορία πολιτικού γίγνεσθαι, ανθρωποκεντρικού πολιτικού πολιτισμού και διεθνούς συστήματος…………………………………………………………..436

Παράρτημα IV. Πηγές, παραπομπές, Γ. Κοντογιώργης και Π. Κονδύλης ………………………451

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΊΑ

Ελληνική βιβλιογραφία……………………………………………………………………………………………..471

Αγγλική βιβλιογραφία……………………………………………………………………………………………….473

Βιογραφικό ……………………………………………………………………………………… 475