Ο εκδικητής της μαύρης ντάλιας ΜΕΤΑΧΕΙΡΙΣΜΕΝΟ

Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου

ΚΡΙΤΙΚΗ



Το όνομα «Μαύρη Ντάλια» παραπέμπει σε ένα ανεξιχνίαστο έγκλημα που έγινε τον Ιανουάριο του 1947 και αναστάτωσε τις Ηνωμένες Πολιτείες: στο Λος Αντζελες είχε βρεθεί το πτώμα μιας νεαρής γυναίκας κομμένο στα δύο. Το θύμα λεγόταν Ελίζαμπεθ Σορτ και είχε φτάσει στην πόλη από την Ανατολική Ακτή για να κάνει καριέρα στο Χόλιγουντ. Λίγο μετά τη δολοφονία, οι εφημερίδες άρχισαν να λαμβάνουν μηνύματα από κάποιον που υπέγραφε ως «εκδικητής της Μαύρης Ντάλιας», αντιγράφοντας τον Τζακ τον Αντεροβγάλτη, ο οποίος είχε αναστατώσει πριν από δεκαετίες το Λονδίνο. Αυτό το πρόσωπο δεν αποκαλύφθηκε και το έγκλημα έμεινε ατιμώρητο. Διάφοροι περίεργοι, όπως συμβαίνει συνήθως στην Αμερική, «ομολόγησαν» ότι αυτοί διέπραξαν τη δολοφονία, αλλά ο πραγματικός ένοχος δεν βρέθηκε, παρά τις έρευνες, τις σχετικές υποψίες και τις εικασίες.

Για το θέμα γράφτηκαν αμέτρητα βιβλία, όπου οι συγγραφείς τους χρησιμοποιώντας ορισμένα στοιχεία από τη δικογραφία, προσδοκώντας χρήμα και δόξα, «αποκάλυπταν» τον δολοφόνο, όμως όλα είχαν κενά και δεν ήταν πειστικά.



Ως πληγωμένος γιος



Ενας από εκείνους που ασχολήθηκαν με το σκοτεινό έγκλημα ήταν κι ο Τζέημς Ελρόι, ο οποίος έγραψε το μυθιστόρημα Μαύρη Ντάλια αφιερωμένο στη μητέρα του που δολοφονήθηκε με τον ίδιο περίπου τρόπο έντεκα χρόνια αργότερα, χωρίς πάλι να αποκαλυφθεί ο δράστης: «Στην Geneva Hilliker Ellroy 1915-1958 - Μητέρα: Είκοσι εννέα χρόνια αργότερα, αυτός ο αιματοβαμμένος αποχαιρετισμός». H αποχαιρετιστήρια φράση παραπέμπει βέβαια στον «δάσκαλό» του, τον Ρέιμοντ Τσάντλερ, ο οποίος εμπνευσμένος από το έγκλημα είχε γράψει το σενάριο για την ταινία Μπλε Ντάλια.

Το βιβλίο του Στιβ Χόντελ Ο εκδικητής της Μαύρης Ντάλιας: H πραγματική ιστορία έχει ως θέμα του την ίδια δολοφονία και ο συγγραφέας του, ιδιωτικός ντετέκτιβ σήμερα, υπηρέτησε επί πολλά χρόνια ως επόπτης του Τμήματος Ανθρωποκτονιών του Λος Αντζελες. Ενας ακόμη φιλόδοξος ερευνητής της πολύκροτης υπόθεσης που απασχολεί ακόμη και σήμερα ειδικούς και μη στις Ηνωμένες Πολιτείες; Οχι, ο Χόντελ δεν μοιάζει με τους άλλους. Διότι δεν υποδεικνύει απλώς ως δράστη του αποτρόπαιου εγκλήματος, κάποιον επώνυμο πολίτη του Λος Αντζελες, αλλά τον ίδιο τον πατέρα του, τον Τζορτζ Χιλ Χόντελ, γιατρό, με δικό του ιατρείο αφροδισίων νοσημάτων στην πόλη εκείνη την εποχή. Ακριβώς γι' αυτό, ο Τζέημς Ελρόι που κλήθηκε να γράψει τον πρόλογο του βιβλίου, όχι ως ειδικός αλλά ως πληγωμένος γιος, γράφει: «Ο Στιβ Χόντελ μεγάλωσε στο Λος Αντζελες, όπως κι εγώ... Συνδεθήκαμε σε έναν κοινό οιδιπόδειο κόσμο...

Είμαστε επιζώντες με σκοτεινή περιέργεια. Εγώ ήμουν αυτός που έθεσε τα ερωτήματα. Εκείνος ήταν αυτός που έδωσε τις απαντήσεις. Εγώ ήμουν ο σκεπτικιστής. Εκείνος ήταν ο προμηθευτής των αποδεικτικών στοιχείων... Με αυτό το βιβλίο ο Στιβ Χόντελ έχασε έναν πατέρα...»

Τι σημαίνουν αυτά τα λόγια; Πως ο Ελρόι δεν έχει καμιά αμφιβολία πως η Ελίζαμπεθ Σορτ, μια κατακρεουργημένη γυναίκα, «αγιοποιημένη, καταραμένη και καταδικασμένη να πυροδοτεί φρικιαστικές φαντασιώσεις», δολοφονήθηκε πράγματι από τον πατέρα τού Στιβ Χόντελ. Αυτό δείχνουν τα πειστήρια (φωτογραφίες, αποκόμματα εφημερίδων, δημόσια έγγραφα, απομαγνητοφωνημένες συνομιλίες) που παραθέτει ο συγγραφέας-ερευνητής.

Σύμφωνα με τον Στιβ Χόντελ, οι περισσότερες δολοφονίες δεν εξιχνιάζονται μέσω ευφυούς εξαγωγής συμπερασμάτων κατά τα πρότυπα του Σέρλοκ Χολμς, αλλά με μεθοδικότητα, εργατικότητα, επιμονή και «χαμαλοδουλειά». Τι έκανε λοιπόν; Ή μάλλον πώς άρχισε να υποψιάζεται τον πατέρα του; Αυτό ξεκίνησε μετά τον θάνατο του Τζορτζ Χόντελ σε μια πόλη της Ασίας όπου είχε μεταναστεύσει το 1950. Ξεφυλλίζοντας το προσωπικό του άλμπουμ ανακάλυψε τη φωτογραφία μιας άγνωστης κοπέλας που κάτι του θύμισε. Τότε συνειδητοποίησε πως επρόκειτο για την Ελίζαμπεθ Σορτ (η φωτογραφία της ήταν πασίγνωστη στην Αμερική), τη Μαύρη Ντάλια.

Αρχισε την έρευνα ψάχνοντας τα αρχεία εφημερίδων και βρήκε πάμπολλα ενοχοποιητικά στοιχεία για τον πατέρα του.

Μαζί και τη σκοτεινή ιστορία μιας αιμομειξίας: ο ερωτομανής γιατρός Χόντελ («είχε μια ακόρεστη δίψα για γυναίκες που θύμιζε σάτυρο») κατηγορήθηκε ότι πλάγιασε με την 14χρονη κόρη του Ταμάρ και την υποχρέωσε να κάνει έκτρωση, πράξη για την οποία καταδικάστηκε και φυλακίστηκε. H Ελίζαμπεθ Σορτ ήταν ερωμένη του, μα τον είχε απορρίψει, έτσι την τιμώρησε δολοφονώντας την φριχτά: ο τεμαχισμός της ήταν τέλειος, μόνο ένας ειδικευμένος γιατρός μπορούσε να το επιτύχει αυτό, σχεδόν καλλιτεχνικά, με το νυστέρι του.



Το σαδιστικό έγκλημα



Οι φάκελοι της Εισαγγελίας περιείχαν πολλά στοιχεία για τον Τζορτζ Χόντελ, που περιλαμβανόταν στους υπόπτους για το σαδιστικό έγκλημα, μα ποτέ δεν συνελήφθη. Αλλωστε μετά έφυγε στο εξωτερικό. Γιατί όμως η Αστυνομία του Λος Αντζελες, την οποία ο πληθυσμός της περιοχής θεωρεί ως «περήφανη, επαγγελματική, αδιάφθορη και αδιαμφισβήτητα την καλύτερη αστυνομική διεύθυνση του κόσμου», δεν τον συνέλαβε; Ο συγγραφέας το εξηγεί: ήταν μεν ικανή, μα δεν ήταν αδιάφθορη. Υπήρχαν άνωθεν εντολές για το κλείσιμο της υπόθεσης: ο δρ Χόντελ ανήκε στην υψηλή κοινωνία της πόλης και ήξερε πολλά για πολλούς.

Το ενδιαφέρον πολυσέλιδο πόνημά του ο Στιβ Χόντελ, ειδικός στα ανεξιχνίαστα εγκλήματα, το έγραψε για να πείσει πως ο πατέρας του δεν ήταν απλώς ο δολοφόνος της Ελίζαμπεθ Σορτ, μα ένας παρανοϊκός σίριαλ κίλερ που σκότωσε και άλλες κοπέλες στο Λος Αντζελες.

Θεωρεί μάλιστα πως σε ορισμένες των περιπτώσεων είχε και συνεργάτη (αυτόν τον συνεργάτη κατονομάζει ως πιθανό δολοφόνο της μητέρας του Τζέημς Ελρόι). Αφήνοντας στην άκρη τα ερωτήματα του τύπου «γιατί καταγγέλλει ως δολοφόνο τον ίδιο του τον πατέρα; τι είχε μαζί του;», που είναι αρμοδιότητα ψυχιάτρου-ψυχολόγου, μπορούμε να πούμε πως με τα στοιχεία που κομίζει τεκμηριώνει τον ισχυρισμό του και πείθει τον αναγνώστη του.

Δεν πείθει όμως την αστυνομία του Λος Αντζελες και ορισμένους δημοσιογράφους, που έχουν τους δικούς τους λόγους να του αρνούνται τη μεγάλη επιτυχία. Ούτε οι αστυνομικοί ούτε οι δημοσιογράφοι σε αυτή τη μεγάλη χώρα είναι απαλλαγμένοι από το μικρόβιο της διαφθοράς που οδηγεί στο κουκούλωμα σκοτεινών εγκλημάτων και στη συγκάλυψη των ενόχων. Αυτό πιθανότατα πληγώνει τον Στιβ Χόντελ, ωστόσο είναι ικανοποιημένος που έπεισε τον Τζέημς Ελρόι, έναν δύσκολο, έναν τραυματισμένο άνθρωπο, με «στερημένα και εξαθλιωμένα» παιδικά χρόνια, ο οποίος χαρακτηρίζει το βιβλίο Ο εκδικητής της Μαύρης Ντάλιας «πραγματεία για την αισθητική της φαυλότητας».



Φίλιππος Φιλίππου (συγγραφέας)

Το ΒΗΜΑ, 16/07/2006