Η αρχή του ευνοϊκότερου δικαίου στην αναγνώριση και εκτέλεση αλλοδαπών διαιτητικών αποφάσεων

Η ανάγκη προσδιορισμού των κανόνων δικαίου, που διέπουν την αναγνώριση και εκτέλεση των αλλοδαπών διαιτητικών αποφάσεων χαρακτηρίζεται εξαιρετικά σημαντική τόσο για τα μετέχοντα στη δίκη πρόσωπα, είτε πρόκειται για τον επισπεύδοντα είτε για τον καθ’ ου η εκτέλεση διάδικο, όσο και για τον δικαστή, που καλείται να αποφασίσει αν συντρέχουν οι απαραίτητες προϋποθέσεις για την αποδοχή ή μη της σχετικής αιτήσεως. Ο έλεγχος αυτός, ωστόσο, προϋποθέτει ότι έχει εκ των προτέρων καταστεί γνωστό σε όλα τα μέρη κάθε πιθανό νομοθετικό πλαίσιο από το οποίο μπορεί να αντληθούν οι σχετικές προϋποθέσεις, καθώς και τα κωλύματα αναγνωρίσεως και εκτελέσεως.

Η παρούσα μελέτη, εκκινώντας ακριβώς από το ζήτημα της επιλογής του εφαρμοστέου δικαίου στην αναγνώριση και εκτέλεση των αλλοδαπών διαιτητικών αποφάσεων και έχοντας ως βασικό νομοθετικό πλαίσιο τη Σύμβαση της Νέας Υόρκης του 1958, επιχειρεί να προσεγγίσει την έννοια του ευνοϊκότερου δικαίου, όπως αυτή καθιερώνεται μέσα από τη Σύμβαση, ερευνώντας την επίδρασή της στα εκάστοτε εθνικά δίκαια. Μέσα από την έρευνα που αναπτύσσεται μελετάται το ζήτημα της παράλληλης ισχύος περισσότερων του ενός νομοθετικών συστημάτων, που ρυθμίζουν την αναγνώριση και εκτέλεση της αλλοδαπής διαιτητικής αποφάσεως στο κράτος υποδοχής, και της δυνατότητας συνδυαστικής εφαρμογής αυτών ή μη, προβαίνοντας παράλληλα σε σύγκριση με τα ισχύοντα στο πεδίο των αλλοδαπών κρατικών αποφάσεων. Επιπλέον, παρουσιάζονται σχεδόν εξαντλητικά οι ερμηνευτικές τάσεις της διεθνούς βιβλιογραφίας και νομολογίας αναφορικά με το άρθρο VII ΣΝΥόρκης1958, όσο και τα διαθέσιμα δεδομένα της ελληνικής βιβλιογραφίας και νομολογίας.