Η προίκα της Αμαλίας

«Η καινούργια μέρα ξημέρωσε στα μάτια της Αμαλίας μ' ένα σφίξιμο στην καρδιά. Σηκώθηκε βιαστικά από το στρώμα, φόρεσε τη μάλλινη ζακέτα της και βάλθηκε να δυναμώσει τη φωτιά στο τζάκι. Γέμισε τα πνευμόνια της με αέρα και φύσηξε δυνατά τα μισοσβησμένα κάρβουνα. Τα ξερά κλωνάρια θέριεψαν τη φωτιά και οι φλόγες τύλιξαν το μαυρισμένο κούτσουρο. Ένιωσε το αίμα της να κυλάει ζεστό και την ανάσα της να πιάνεται αγριεμένη καθώς θυμόταν το χθεσινό όνειρο. Η Παναγία την πρόσταζε, αν ήθελε να δει αρσενικό παιδί στα σπλάχνα της, να πάρει τη φαμίλια της και να μείνουν στο πατρικό της σπίτι.
Σταυροκοπήθηκε και ακούμπησε το βλέμμα της δίπλα στο τζάκι. Κατάχαμα στο ψαθί, τυλιγμένο με τις κόκκινες φλοκάτες, κοιμόντουσαν τα τέσσερα κορίτσια της. Τα μάτια της φωτίστηκαν από την αγάπη της μάνας και δάκρυσαν για τις σκοτούρες τους. Κάθε φορά που γκαστρωνόταν, παρακαλούσε με κλάματα και με προσευχές όλους τους αγίους να της χαρίσουν γιο. Έτρεχε στις εκκλησιές για ν' ανάψει τα καντήλια, έταζε λαμπάδες και πρόσφορα για να της κάνουν το χατίρι, αλλά το θαύμα δεν γινόταν».