Η τράπουλα του καλοκαιριού

Τα 52 ποιήματα του Δημήτρη Γ. Παπαστεργίου μας ταξιδεύουν στο καλοκαίρι, στους χαμένους έρωτες, στην αθωότητα και στην ανεμελιά με την οποία βιώνουν τα παιδιά το καλοκαίρι, αλλά και στις μύχιες και απωθημένες σκέψεις που φέρνει η ωριμότητα.

Το καλοκαίρι, σαν ανάμνηση της χαμένης αθωότητας, είναι ο καμβάς πάνω στον οποίο πλέκονται και διαπλέκονται μυθικά και ιστορικά στοιχεία με στοιχεία της καθημερινής πραγματικότητας και των μύχιων σκέψεων του ποιητή. Ο Απόλλωνας, η Αφροδίτη, ο Ιάσωνας, η Αμφιτρίτη, ο Πυθαγόρας, ο Μίνωας, ο Αρχίλοχος παρεισφύουν μέσα στις κάρτες της τράπουλας του καλοκαιριού μαζί με τον αρχιναύαρχο Νέλσονα, τον μπουρλωτιέρη Κανάρη, τον Αυτοκράτορα Φωκά σαν ενσαρκωμένο Άγιο. Εκτός βέβαια από τα ιστορικά και μυθολογικά χαρτιά της Τράπουλας του Καλοκαιριού, υπάρχει χώρος και για πιο προσωπικές εξομολογήσεις και εκμυστηρεύσεις. Αγαπημένα πρόσωπα του συγγραφέα, ο παππούς, η μητέρα, ο πατέρας αλλά και το μικρό Λενιώ που μεγάλωσε καθώς και μια ανώνυμη αλλά απολύτως εντυπωσιακή τουρίστρια μοιράζονται τα χαρτιά της καλοκαιρινής τράπουλας.

Η τράπουλα του καλοκαιριού είναι μια ποιητική συλλογή που με την τρυφερότητα της αναπόλησης, την ανεμελιά του έρωτα και του καλοκαιριού μας ταξιδεύει μέσα στα άδυτα της φαντασίας και του εσωτερικού κόσμου του ποιητή."

Απόσπασμα από το βιβλίο:

ΦΟΥΛ ΤΗΣ ΝΤΑΜΑΣ

Τα κορίτσια στην Πάρο πηγαίνουν τρία-τρία
Σε μιαν απ’ αυτές τις τριάδες είδα τις Ώρες
σε μιαν άλλη τις Χάριτες
σε μια τρίτη τριάδα τις Μοίρες κ.ο.κ.
Τις Ερινύες μου δεν τις απάντησα ακόμη
από μέρα σε μέρα, από ώρα σε ώρα
θα γίνει κι αυτό
Όχι ότι τις φοβάμαι
αλλά για την περίσταση αυτή
είμαι παράξενα ντυμένος
Όταν τις συναντήσω, θα πετάξω
τα άμφια του ιερέα για την καστανή
την πανοπλία του πολεμιστή για την ξανθιά
και τον λινό χιτώνα του ποιητή για τη μελαχρινή
κι ολόγυμνος θα αλαλάξω:
«Σας εξόρκισα
σας πολέμησα
σας ύμνησα
Απόμεινε να σας λατρέψω
Ιδού λοιπόν το σώμα του Ορφέα. Είναι δικό σας
κάντε το ό,τι θέλετε»
Πού ξέρει κανείς;
μπορεί να έχουν ερωτικές διαθέσεις
και να μη μου κάνουνε κακό
μα τ’ άκρο αντίθετο
Άλλωστε, όλες οι γυναίκες του κόσμου
–ω! να ‘ξεραν–
κουβαλάνε τόσο έρωτα μέσα τους
που δεν τον σηκώνουν όλα τα πλεούμενα του κόσμου
Κι εγώ, είμαι τόσο γεμάτος έρωτα
που και να φταρνιστώ φοβάμαι ακόμα
Φουλ του έρωτα