Η αρχαιογνωσία του Οδυσσέα Ελύτη και άλλες νεοελληνικές δοκιμές

Η συναγωγή μελετών που περιλαμβάνονται στον ανά χείρας τόμο αποτελεί καρπό πολύχρονης αναστροφής του συγγραφέα με κείμενα μειζόνων νεοελλήνων ποιητών του 19ου και του 20ού αιώνα (Κάλβος, Καβάφης, Σικελιανός, Εγγονόπουλος, Σεφέρης, Ελύτης). Κοινό γνώρισμα και βασικός άξονας της πλειονότητας των μελετημάτων αυτών είναι η ανίχνευση από την αρχαία ελληνική λογοτεχνία στη νεότερη και νεωτερική ποίησή μας, όχι τόσο για να καταδειχθή η άρρηκτη λογοτεχνική συνέχεια -αυτό αποτελεί έναν δευτερεύοντα και παραπληρωματικό στόχο- αλλά για να εντοπισθούν οι διακειμενικές σχέσεις, οι εκλεκτικές συγγένειες και οι ιδιαίτερες προτιμήσεις που έχουν οι νεότεροι ποιητές μας στον διάλογό τους με την αρχαιότητα. Το ίδιο στόχο υπηρετεί και ένας μικρός αριθμός άλλων μελετών που εντοπίζουν τις σχέσεις της νεότερης ποίησής μας με την ευρωπαϊκή ποίηση (Eliot, Holderlin). Αν οι παραπάνω μελέτες επιδιώκουν τον εντοπισμό διακειμενικών σχέσεων, χωρίς να φιλοδοξούν να προσφέρουν μια εξειδικευμένη και σε βάθος ερμηνεία των ποιημάτων που εξετάζουν, άλλες εργασίες, όπως η αφιερωμένη στο ποίημα "Ανδρομέδα" του Σεφέρη ή το άρθρο για δύο "Ελεγεία της Οξώπορτας" του Ελύτη, επιχειρούν να δοκιμάσουν μια ανάγνωση ορισμένων ποιημάτων των δύο μεγάλων σύγχρονων ποιητών μας.