Ο γέρων Παΐσιος

Πάρα πολλές φορές διάφορες περιστάσεις και ανάγκες πνευματικές με οδηγούσαν στην ταπεινή καλύβα του Γέροντα. Προσπαθούσα πάντα να τον συμβουλεύομαι και να καθοδηγούμαι από την πατρική του αγάπη. Εγώ, βέβαια, προκοπή πνευματική δεν έκανα, γιατί η αμέλεια με είχε κατακυριευμένο, βγήκε όμως κι ένα καλό απ' αυτή μου την προσπάθεια: Όσα μου έλεγε ο Γέροντας τα σημείωνα ελπίζοντας ότι ίσως, κάποτε, θα φιλοτιμηθώ και, αφού με τις σημειώσεις αναζωπυρώσω την μνήμη μου, να κάνω αυτά πού μου υποδείκνυε, για να σωθώ. Περνώντας όμως ο καιρός - και βλέποντας πώς πνευματική διάθεση δεν έχω- αποφάσισα να διαθέσω όλες μου τις σημειώσεις σ' αυτούς πού έχουν πνευματική διάθεση. Είπα, τουλάχιστον να μην πάνε μαζί μ' εμένα χαμένα και τα λόγια του Γέροντα, πού είναι πολύτιμα, όπως πολύτιμος ήταν και ο χρόνος πού διέθετε, για να μου μιλά.
Τις σημειώσεις μου αυτές ποτέ δεν σκέφτηκα να τις κρατώ, για να γράψω κάτι για το Γέροντα. Τώρα παρακινούμαι να τις δημοσιεύσω, διότι διάβασα στον πρόλογο πού έγραφε εκείνος στο βιβλίο του για το Χατζη-Γεώργη: "Οι απόγονοι πάντοτε έχουν ιερό καθήκον να γράφουν τα θεία κατορθώματα των Αγίων Πατέρων της εποχής τους και τον φιλότιμο αγώνα πού έκαναν, για να πλησιάσουν στον Θεό. Φυσικά, με το να γράφουμε για τους Αγίους μας, πάλι εμείς ωφελούμαστε, διότι μ' αυτόν τον τρόπο τούς θυμόμαστε και οι Άγιοι τότε συγκινούνται περισσότερο και μας βοηθούν, για να φτάσουμε και εμείς κοντά τους". [...]