Κόσμημα της εκκλησίας

Βίος και πολιτεία

«του ταπεινού και πράου Επισκόπου

κοσμήσαντος την Εκκλησίαν του Χριστού»

αειμνήστου Μητροπολίτου Εδέσσης Καλλινίκου

Στο Κόσμημα της Εκκλησίας καταγράφεται με αυθεντικό τρόπο ο βίος και η πολιτεία του αειμνήστου Επισκόπου Εδέσσης και Πέλλης κυρού Καλλινίκου (1919-1984). Όπως θα διαπιστώση ο αναγνώστης πρόκειται για μια οσιακή μορφή που έζησε οσιακή ζωή και είχε οσιακό τέλος. Ο συγγραφέας του βιβλίου, Μητροπολίτης Ναυπάκτου κ. Ιερόθεος, αφού έζησε από πολύ κοντά δέκα πέντε ολόκληρα χρόνια τον μακαριστό Επίσκοπο, τον οποίο είχε και πνευματικό πατέρα, καταθέτει, ως έκφραση σεβασμού και ευγνωμοσύνης, την μαρτυρία της ζωής του. Διακρίνεται η απέραντη αφοσίωση και αγάπη που είχε στο πρόσωπό του και πόσο συνδέθηκε η ζωή του με την δική του ζωή. Γράφει ότι πρόκειται περί ‘’ενός αγίου Επισκόπου, ενός αληθινού πατέρα, ενός ανθρώπου του Θεού’’.

Παρουσιάζεται όλη η ατμόσφαιρα στην οποία γεννήθηκε και έζησε ο Μητροπολίτης Καλλίνικος, κατά κόσμον Δημήτριος Πούλος. Υπογραμμίζεται η εκκλησιαστική αγωγή που πήρε από την οικογένειά του, η είσοδός του στην εκκλησιαστική διακονία, η σπάνια πείρα που είχε στην διοίκηση, συνδυασμένη με φόβο Θεού και πραγματική αγάπη στην Εκκλησία. Αποδείχθηκε δόκιμος εργάτης της Εκκλησίας, φλογερός ιεροκήρυκας που με τον γλυκύ του λόγο αποσπούσε την προσοχή και το ενδιαφέρον των ακροατών του.

Στην ιερωσύνη εισήλθε σε ώριμη ηλικία με επίγνωση της υψηλής αποστολής του. Αγαπούσε ιδιαίτερα την μοναχική και ησυχαστική ζωή, γι’αυτό και υπήρξε ένας ασκητής Επίσκοπος. Αξίζει ιδιαίτερα να προσέξη ο αναγνώστης την ομιλία κατά την χειροτονία του εις Επίσκοπο και τον ενθρονιστήριο λόγο του, που χαρακτηρίζονται λόγοι πατερικοί με βαθειά αισθήματα ευγνωμοσύνης και αγάπης στον Θεό.

Είναι χαρακτηριστικό το ενδιαφέρον και η μεγάλη του αγάπη στο ποίμνιο που του ενεπιστεύθη ο Θεός, αφού σκοπός του ήταν να καταστήση την Μητρόπολή του τμήμα της Βασιλείας του Θεού. Διαβάζοντας τις Εγκυκλίους που έστελνε στον κλήρο και τον λαό θα διαπιστώση κανείς το προσωπικό του ενδιαφέρον για τον καταρτισμό τόσο των ιερέων, όσο και του λαού. Στο έπακρο προσεκτικός στις χειροτονίες. Ενδιαφερόταν προσωπικά για την προαγωγή των ιερέων και για την μόρφωσή τους. Ήθελε να έχη προσωπικές σχέσεις με τους Εφημερίους του. Δεν ενεργούσε αυτεξουσιαστικά και γνώριζε ότι θα λογοδοτήση για ο,τι κάνει. Οι πολλαπλές του ποιμαντικές δραστηριότητες και οι περιοδείες του στην Μητρόπολη μας φανερώνουν την μεγάλη μέριμνα και την ευθύνη του για κάθε μία Ενορία ξεχωριστά.

Εκείνο όμως που καταξιώνει τον Μητροπολίτη Καλλίνικο πραγματικά άνθρωπο του Θεού και αποκαλύπτει τον πλούτο των αρετών του είναι ο τρόπος με τον οποίο αντιμετώπισε τις ποικίλες δυσκολίες της ζωής του και την ασθένειά του. Είχε το χάρισμα της σιωπής σε πολλές εκδηλώσεις της ζωής του. Η νήψη και η μνήμη του θανάτου, που εκδηλώθηκαν ιδιαίτερα την περίοδο της ασθενείας του, τον διέκριναν σε όλη του την ζωή. Η ευγνωμοσύνη του δεν είχε όρια, αφού ήταν ευγνώμων σε απόλυτο βαθμό και σε όλη του την ζωή ευχαριστούσε και δοξολογούσε τον Θεό για όλα.

Ένας διάφανος, αθόρυβος Ιεράρχης, άνθρωπος του Θεού, που με την ζωή του δόξασε το όνομα του Θεού και τίμησε την Ορθόδοξη Εκκλησία.

Η φράση «προσδοκώ ανάστασιν νεκρών» που ζήτησε να γραφή στον τάφο του δεν ήταν μόνο η κατακλείδα του βίου του, αλλά η πίστη του και το περιεχόμενο της ζωής του.

Είναι αδύνατον στην σύντομη αυτή περίληψη να παρουσιασθή η προσωπικότητα και η ζωή του μακαριστού Επισκόπου Καλλινίκου διότι “αδικούμε” και τον βιογράφο και τον βιογραφούμενο. Ο αναγνώστης διαβάζοντας όλο το βιβλίο, που είναι ‘’μαρτυρία ζωής’’, θα διαπιστώση πόσο ο τίτλος του βιβλίου Κόσμημα της Εκκλησίας ανταποκρίνεται στο περιεχόμενό του.