Ματωμένη πορφύρα

Αυτός ο απλός λαός, που λάτρευε το Βασιλιά του, απλωνόταν τώρα σα θάλασσα κυματιστή στους χώρους της μεσαίας και κατώτερης τάξης, με ρούχα ελαφρά και φτωχικά, που πρόδιναν την ταπεινή καταγωγή του. Ο Αυτοκράτορας σταμάτησε αργά το άλογό του μπροστά στους απλούς ανθρώπους και, κάνοντας μια μικρή υπόκλιση, ύψωσε το χέρι με το σήμα της νίκης, ενώ ο κόσμος ξεσπούσε σε ουρανομήκεις ζητωκραυγές βαφτίζοντάς τον ξανά και ξανά "Βουλγαροκτόνο". Ένα ελαφρύ τρεμούλιασμα πέρασε απ' την καρδιά του Βασίλειου ακούγοντας τις επευφημίες και τους ύμνους του. Με μάτια δακρυσμένα, χτύπησε το πλευρό του ζώου και επέστρεψε στη θέση του. Η πομπή ξεκίνησε, πάλι, με κατεύθυνση το Ναό της Αγίας Σοφίας κι ύστερα τα βασιλικά ανάκτορα...
Οι ιαχές στους δρόμους εξακολουθούσαν να αντηχούν ασταμάτητα.
- Βουλγαροκτόνε... ε... ε! Βουλγαροκτόνε... ε... ε!
Σαν τραγούδι που το ταξίδευε ο άνεμος, έφτασε στα αυτιά του Αυτοκράτορα η υπέροχη ψαλμωδία του Ακάθιστου Ύμνου, που έψαλλε με ευγνωμοσύνη ο λαός για τη μεγάλη ευεργεσία της νίκης. Με την ανάστροφη του χεριού του, σκούπισε ένα δάκρυ από τα μάτια του για το φτωχόκοσμο που πανηγύριζε ακόμα στις πλατείες της Πόλης, κρατώντας στα χέρια τις βυζαντινές σημαίες, τους σταυρούς της πίστης του και τις εικόνες του Χριστού. Σταμάτησε το άτι του για μια στιγμή κι έγνεψε στους άντρες της συνοδείας του να κάνουν το ίδιο. Αχ! Πόσο του γλύκαινε την ψυχή αυτή η μελωδία... Ξερόβηξε για λίγο, ίσα που να διώξει την ταραχή, κι άρχισε να ψάλλει χαμηλόφωνα τον ευχαριστήριο ψαλμό.

Τη υπερμάχω στρατηγώ τα νικητήρια

Ως λυτρωθείσα των δεινών ευχαριστήρια

Μέσα στις σελίδες αυτού του βιβλίου, παράλληλα με τη δραματική εξέλιξη της αγάπης της Μιροσλάβας για τον ηρωικό κατάσκοπο του Βυζαντίου, Ασώτη Ταρωνίτη, ξετυλίγονται οι πιο σημαντικές περίοδοι της ζωής του Βασιλείου Β΄· μιας ζωής γεμάτης από περιπέτειες, δυνατές συγκινήσεις, τραγικά απρόοπτα, περίπλοκα ιστορικά ή πολιτικά ζητήματα, απέραντη αγάπη για την πατρίδα και το φτωχόκοσμο της Κωνσταντινούπολης. Είναι μια πορεία προσφοράς του Αυτοκράτορα προς το λαό του, ο οποίος -έπειτα από αγώνες τριάντα έξι χρόνων κατά του Σαμουήλ για τη σωτηρία της Ελλάδας- τον αποθέωσε με τρόπο μοναδικό στην Πόλη, βαφτίζοντάς τον "Βουλγαροκτόνο". Και όταν έδυσε ο ήλιος της βασιλείας του, ο λαός τον παρέδωσε στην αιωνιότητα, αθανατίζοντας το μεγαλείο του μέσα στους ελληνικούς θρύλους και τις παραδόσεις.